Tarczówki (Pentatomoidea)

Nadrodzina pluskwiaków licząca na całym świecie około 7 tys. gatunków. Należą do niej gatunki o znakomicie wykształconej tarczce, najczęściej w kształcie trójkąta. Zalicza się do niej 15 rodzin, przy czym my skupimy się na 3 z nich.

Puklicowate (Acanthosomatidae)

Rodzina pluskwiaków licząca na świecie około 200 gatunków. W Polsce mamy ich natomiast tylko 8. Cechą charakterystyczną tego rodzaju są pięcioczłonowe czułki oraz dwuczłonowe stopy. Ciała puklic są dość wyraźnie wydłużone, z kształtu przypominające tarcze. Ich wielkość waha się w granicach 0,5-1,8 cm. Z ubarwienia są przeważnie zielonkawe i niepozorne. Znaleźć je można głównie na różnych roślinach zielnych oraz drzewach. Niemal wszystkie są roślinożerne, a soki wysysają zarówno z liści i łodyg, jak również z owoców. Niektóre mogą w związku z tym wyrządzać szkody, ale większość z nich niema większego znaczenia.

Puklica rudnica (Acanthosoma haemorrhoidale)

Ziemikowate (Cydnidae)

Nieduża rodzina pluskwiaków, licząca na świecie około 750 gatunków i z jakieś 13 w naszym kraju. Przeważnie osiągają niewielkie rozmiary. Ich ciała są zaokrąglone, o ciemnym lub brunatnym ubarwieniu i silnym połysku. Pluskwiaki z tej rodziny, trzymają się blisko ziemi, a wiele z nich można spotkać tuż pod nią, wśród korzeni roślin. Niektóre gatunki, pojawiają się także na roślinach zielnych, choć te są akurat w mniejszości. Pluskwiaki z tej rodziny są roślinożercami. Wysysają soki z liści, łodyg oraz nasion. Biologia większości z nich jest stosunkowo słabo poznana, zwłaszcza jeśli chodzi o ich rozród. Ziemikowate nie mają w naszym kraju większego znaczenia gospodarczego.

Siedliszek dwubarwny (Tritomegas bicolor)

Tarczówkowate (Pentatomidae).

Ogromna rodzina pluskwiaków, reprezentowana na świecie aż przez 4700 gatunków. W naszym kraju, mamy ich jednak tylko 48 gatunków. Cechą charakterystyczną tej rodziny są pięcioczłonowe czułki oraz trzyczłonowe stopy. Ich tarczka jest silnie rozbudowana i sięga aż do połowy odwłoka. Z kształtu ciała przypominają tarczę, ale przeważnie są szersze niż dłuższe, czyli inaczej niż u puklicowatych. Pod względem ubarwienia są bardzo różnorodne. Jedne gatunki są niepozorne, brunatne lub zielone, dzięki czemu mogą się maskować wśród roślinności. Ciekawym przypadkiem jest odorek zieleniak (Palomena prasina), którego zielone ciało brązowieje wraz z nadejściem jesieni (dzięki temu wciąż może się maskować na zmieniających kolor liściach). Wiele tarczówek jest jednak bardzo kolorowych, często naprawdę jaskrawo. Znakomitym przykładem może być strojnica baldaszkówka (Graphosoma lineatum), której czerwone ciało, ozdobione jest czarnymi pasami. Takie ubarwienie ma ostrzegać wrogów przed paskudnym smakiem i zapachem. Większość tarczówkowatych to roślinożercy, jednak przedstawiciele podrodziny Asopinae (w Polsce 7 gatunków), są drapieżnikami, polującymi głównie na larwy owadów, ale też np. chrząszcze. Wiele tarczówek, to gatunki szkodliwe. Niektóre z nich wysysają soki z owoców, zaś ich ślina sprawia, że raz przez nie napoczęte, nie nadają się później do zjedzenia przez człowieka. Inne, np. lednica zbożowa (Aelia acuminata), dają się we znaki uprawom zbóż. Na całe szczęście, zdecydowana większość tarczówek nie ma większego znaczenia, zaś te drapieżne, często bywają bardzo pożyteczne. Przykładem może być niezwykle ceniony w leśnictwie zawadzik leśny (Troilus luridus).