Złotki (Chrysolina spp.), słyną wśród stonkowatych jako te, odznaczające się pięknym ubarwieniem, wraz z charakterystycznym połyskiem. Istnieją jednak takie gatunki, którym daleko do chociażby złotki jasnotowej (C. fastuosa), która lśni przepięknymi kolorami tęczy i która pojawiła się już u mnie na blogu. Złotka lnicowa na ten przykład, wyróżnia się matową powierzchnią ciała oraz dość skromnym, choć też znowu nie aż takim brzydkim ubarwieniem.

Systematyka

Rodzaj złotek jest w naszym kraju bardzo bogato reprezentowany, bo aż przez 32 gatunki. Wśród nich, kilka z nich ma niemal takie samo, bliźniacze ubarwienie. Konkretnie chodzi mi o trzy gatunki, czyli C. gypsophilae, C. kuesteri i oczywiście naszą C. sanguinolenta. Odróżnienie ich od siebie jest bardzo trudne, zwłaszcza, gdy chodzi o te dwa ostatnie. Od naszej złotki lnicowej różnią się m.in. grubszym, znacznie rozleglejszym punktowaniem na pokrywach oraz głębszym wcięciem przedniego brzegu przedplecza. Niby więc różnice są jasne, ale niekiedy można się zawahać, szczególnie gdy braknie doświadczenia. Sam miałem tak z niedawno spotkanym osobnikiem i dopiero konsultacja na forum entomologicznym utwierdziła mnie w przekonaniu, że dobrze ją oznaczyłem jako C. sanguinolenta.

Wygląd

Złotka lnicowa jest całkiem sporą stonką, dorastającą gdzieś tak do 9 mm. Całe jej ciało jest po całości czarne, jednak przy każdym bocznym brzegu pokryw, znajduje się czerwony pasek, który ładnie kontrastuje na całym jej tle. Przedni brzeg przedplecza jest płytko wcięty, natomiast na pokrywach znajduje się liczne punktowanie, przez które złotka sprawia wrażenie pomarszczonej, choć nie aż tak bardzo jak kuzynki. Warto też dodać, że punktowanie układa się w linie, co jest kolejną cechą różniącą ją od podobnych gatunków, u których punktowanie jest rozsiane bardziej chaotycznie.

Gdzie ją można spotkać?

Generalnie spotyka się ją w całym kraju, ale z tą jej liczebnością bywa różnie. U siebie na ten przykład nie widuje jej zbyt często. Mimo to, jest znacznie pospolitsza niż podobne do niej kuzynki. Preferuje siedliska otwarte o piaszczystym podłożu. Pojawia się więc na przydrożach, polach, wokół leśnych polan oraz przy zbiornikach wodnych. Dorosłe osobniki widuje się przez cały rok, przy czym najłatwiej o nią wiosną oraz jesienią.

Tryb życia

Te stosunkowo powolne chrząszcze lubią spacerować po piaszczystych drogach, w sobie wiadomym kierunku. Nie są wówczas zbytnio płochliwe, zdarza im się też przystawać na parę chwil, więc nawet nieźle się je fotografuje. Oprócz tego, można je znaleźć także na ich roślinach żywicielskich, czyli różnych gatunkach lnic (Linaria). Również larwy tego gatunku żerują na lnicach. I to by było w zasadzie tyle, jeśli chodzi o ten gatunek. Wiem, że nie wiele, ale i tylko tyle można znaleźć na jego temat, więc będzie to musiało wystarczyć.