woda

Wszystkie wpisy otagowane „woda”

Łątka dzieweczka (Coenagrion puella) – niełatwe życie godowe samców

Posted by skorpion21 on 4 kwietnia 2020
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , . Dodaj komentarz

Nadszedł w końcu czas, abym przyjrzał się najpospolitszej i najbardziej znanej łątce w naszym kraju. Łątkę dzieweczką często można znaleźć nie tylko w sprzyjającym jej środowisku, ale też w książkach przyrodniczych czy na zdjęciach miłośników przyrody. Mało kto jednak wie, że jest nie tylko świetnym modelem, ale także ciekawym owadem, którego warto dokładniej poznać. Szczególnie jej życiu godowemu.

Systematyka i wygląd

Łątka dzieweczka należy oczywiście do rodziny łątkowatych (Coenagrionidae) i jest jedną z 7 przedstawicielek rodzaju Coenagrion w naszym kraju. Od pozostałych gatunków można ją odróżnić chociażby poprzez przeanalizowanie jej ubarwienia i wzoru na ciele. Dobrze jest też zwrócić uwagę na rodzaj środowiska, w jakim została znaleziona, ponieważ wiele jej kuzynek ma znacznie większe wymagania, niż ona i preferują określone rodzaje zbiorników wodnych.

Długość jej ciała dochodzi do 3,5 cm, natomiast rozpiętość skrzydeł sięga 4,2 cm. Ciało samca jest po całości jaskrawoniebieskie z licznymi, czarnymi plamami na tułowiu i odwłoku. Na drugim segmencie odwłoka znajduje się charakterystyczna, czarna plama w kształcie podkowy albo litery „U”. To ważna cecha diagnostyczna, która może pomóc w odróżnieniu go od pokrewnych gatunków. Warto jednak pamiętać, że u niektórych osobników, plama może przybrać inny kształt. Również plamy na pozostałych segmentach odwłoka mogą wyglądać trochę inaczej niż u samców na moich zdjęciach.

Samica jest zazwyczaj zielona albo niebieska, a wierzch jej odwłoka jest w całości czarny, bez kolorowych elementów, a przynajmniej tak jest w większości przypadków. Czasami mogą się jednak trafić tzw. samice androchromatyczne, których wzór na odwłoku przypomina wzór u samców. Odwłok samicy jest jednak trochę grubszy niż odwłok samca, a na końcu jej odwłoka znajduje się maleńkie, ale widoczne pokładełko. Również u samicy plama na drugim segmencie odwłoka może mieć różny kształt.

Gdzie ją można spotkać?

Pospolita w całej Polsce. Jest również bardzo wszechstronna pod względem wybieranych wód; może się rozwijać zarówno w stojących jak i wolnopłynących. W przeciwieństwie do wielu innych ważek, łątki rzadko kiedy oddalają się od wód, w których przyszły na świat i trzymają się blisko nich. Dorosłe osobniki możemy obserwować od maja do września.

Tryb życia

Podobnie jak inne ważki, także łątka dzieweczka jest drapieżnikiem. Jej głównym celem są drobne owady latające, takie jak muchówki, które atakuje w locie. Czasami można zauważyć jakąś łątkę siedzącą w ustronnym miejscu na liściu i wcinającą upolowaną zdobycz. Zwykle jest dość płochliwa i jeśli chcemy ją sfotografować, to warto uważać. Z drugiej jednak strony znam kilka innych, dużo bardziej płochliwych ważek i łątki pod tym względem wcale nie wypadają najgorzej.

Dla samców łątek najważniejsza jest możliwość kopulowania z samicami, ale muszą działać szybko. Po sześciu dniach swojego dorosłego życia, skrzydła samców często są postrzępione, a nawet uszkodzone, co może im utrudniać poszukiwanie kolejnych samic. Najefektywniejsze w kopulacji z samicami są małe i lekkie samce, które są zwinniejsze przy ich poszukiwaniu i chwytaniu. Prócz tego, mogą też wykonywać więcej lotów niż ich więksi i ciężsi konkurenci, ponieważ zużywają wtedy znacznie mniej energii. Większe samce mają więc pod górkę, ale tylko na krótkim dystansie. W dłuższej perspektywie to właśnie one wykonują więcej kopulacji, niż małe samce, ponieważ żyją znacznie dłużej, a to oznacza, że mają na to więcej czasu.

Gdy samiec dopadnie wreszcie jakąś samicę, łączy się z nią w tzw. tandem. Zanim przystąpi do właściwej kopulacji, używa swojego penisa, aby usunąć z niej nasienie poprzednika i dopiero po tym, zaczyna ją zapładniać. Samiec dobrze wie, że potencjalni rywale mogą go pozbawić ojcostwa, dlatego pozostaje złączony z samicą przez wiele godzin, także wtedy, gdy składa jaja. Samiec trzyma się jej przedplecza swoimi narządami analnymi na końcu odwłoka i sterczy z niej jak tyczka, przeganiając jednocześnie rywali, którzy się zanadto zbliżą. Nie jest to wygodna pozycja, dlatego co jakiś czas pomaga sobie skrzydłami, aby zachować równowagę. Samica też nie ma lekko. W końcu ma na swoim „karku” samca, który w międzyczasie niczego się nie trzyma i cały jego ciężar spoczywa właśnie na niej. Chociaż samiec przepędza rywali, którzy zbliżą się do samicy, to nie przeszkadza mu obecność innych par, dlatego w jednym miejscu może się usadowić kilka, a nawet kilkanaście takich par.

Samica, mimo znacznego obciążenia, jakim jest samiec, zdaje się tym nie przejmować i po prostu robi swoje. Swoim pokładełkiem wkłuwa się w tkankę unoszącej się na wodzie rośliny i składa w niej jaja. Larwy wylęgają się gdzieś tak po 2-5 tygodniach, w zależności od panującej temperatury. Tak jak wiele innych tego typu larw, chowają się wśród podwodnej roślinności, gdzie polują na drobne bezkręgowce. Ich rozwój trwa rok. Gdy przychodzi odpowiednia pora, wychodzą z wody i wspinają się na wystające z wody rośliny, aby się przeobrazić w dorosłe ważki.

Galeria:

Tężnica wytworna (Ischnura elegans) – do wyboru, do koloru

Posted by skorpion21 on 3 kwietnia 2020
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , . Dodaj komentarz

Z tężnicą wytworną widuję się dość często, zwłaszcza w okolicach olsztyńskiego Jeziora Ukiel, gdzie potrafi być naprawdę liczna. Za każdym razem mnie zachwyca, ponieważ moim zdaniem to jedna z najpiękniejszych ważek w Polsce. Przynajmniej, jeśli chodzi o samice, które mogą występować w różnych odmianach kolorystycznych. Dzięki temu, niemal każdy znajdzie swoją ulubioną.

Systematyka

Tężnica wytworna należy oczywiście do ważek równoskrzydłych (Zygoptera) i zalicza się do rodziny łątkowatych (Coenagrionidae). Jest jedną z dwóch tężnic występujących w Polsce. Tą drugą jest tężnica mała (Ischnura pumilio), znana też jako tężnica zmienna, którą można dość łatwo pomylić z teżnicą wytworną.

Samce można odróżnić po kolorze ostatnich segmentów odwłoka. U tężnicy wytwornej ósmy segment odwłoka jest całkowicie lub przynajmniej częściowo niebieski, natomiast dziewiąty prawie cały czarny. U tężnicy małej jest na odwrót i to ósmy segment jest częściowo czarny, natomiast dziewiąty całkowicie niebieski. Jeśli chodzi o samice, to u tężnic wytwornych dziewiąty segment jest kolorowy, zaś u tężnicy małej wszystkie segmenty, włącznie z dziewiątym, są z wierzchu czarne.

Ubarwienie

Trochę nietypowo, ale kwestia ubarwienia tężnic zasługuje na osobne potraktowanie. U ważek zwykle jest tak, że to samce są bardziej kolorowe od samic, jednak u tego gatunku jest na odwrót. Samce mają standardowe czarno-niebieskie ubarwienie, choć czasami u młodych osobników może się też pojawiać zielona barwa. Wiele samic też ma typowe czarno-niebieskie lub zielono-czarne ubarwienie, ale nie wszystkie. Naukowcy zaobserwowali u nich aż kilka odmian barwnych, które znacznie się od siebie różnią. Młode samice tężnic wytwornych mogą być fioletowe, a nawet różowe! Wraz z upływem czasu ich ubarwienie się jednak zmienia i staje się ciemniejsze. Fioletowe samice przybierają niebieską barwę, natomiast u różowych pojawia się coraz więcej zieleni.  Co ciekawe, każda z tych form barwnych doczekała się własnej nazwy:

  • Form typica to forma typowa, czyli niebieska, występująca u dorosłych,
  • Form violacea to forma fioletowa spotykana u młodych samic,
  • Form infuscans to forma zielona pojawiająca się u dorosłych samic, które wcześniej były fioletowe,
  • Form rufescens to forma różowa, spotykana u młodych osobników,
  • Form infuscans-obsoleta to forma różowo-zielona pojawiająca się u dorosłych samic, które wcześniej były różowe.

Wygląd

Pod względem budowy ciała, tężnica wytworna jest zbliżona do innych łątkowatych. Długość jej ciała sięga maksymalnie do 3,4 cm, natomiast rozpiętość jej skrzydeł dochodzi do 4,2 cm.  Pterostigmy na przednich skrzydłach są biało-czarne, na tylnych mogą być tego samego koloru lub całkowicie ciemne. Wcześniej wspomniałem o zmiennym ubarwieniu samic tych ważek, ale zmienny jest także wygląd ósmego segmentu odwłoka i to u obu płci. Czasami zdarza się bowiem, że występuje na nim ciemna plama lub nawet kilka plamek, które u poszczególnych osobników mogą mieć różną wielkość i kształt. Warto o tym pamiętać, ponieważ może to spowodować spore zamieszanie przy identyfikacji tego gatunku.

Gdzie ją można spotkać?

Liczna w całej Polsce. W ogóle jest to jedna z najpospolitszych ważek w naszym kraju. Spotkać ją można przede wszystkim w pobliżu rozmaitych zbiorników wodnych, przy czym najchętniej zasiedla jeziora. Dużo rzadziej pojawia się w pobliżu stawów, żwirowni, piaskowni i wód wolnopłynących. Spotyka się ją także przy Zalewie Wiślanym i Szczecińskim. Dorosłe ważki pojawiają się w maju i obserwuje się je aż do września.

Tryb życia

Jak na ważkę równoskrzydłą, tężnica wytworna jest naprawdę świetnym lotnikiem. Może i nie jest najszybsza, ale za to potrafi świetnie manewrować pomiędzy roślinami zielnymi, a w razie potrzeby także zawisnąć w powietrzu. Każde z jej czterech skrzydeł może działać niezależnie od pozostałych. Co więcej, gdy tężnica straci jedno z nich, to wciąż potrafi sprawnie latać, a nawet polować. Jeśli chodzi o to ostatnie, to celem jej ataku są drobne owady latające, głównie muchy, komary i ochotki, na które może polować w powietrzu lub zgarniać je z roślin. Czasami zdarza jej się też napadać na inne ważki równoskrzydłe. Same również mogą padać ofiarą licznych drapieżników. Często polują na nie niektóre łowiki, choćby z rodzaju Machimus czy Neoitamus, a także pająki.

Po odbytej kopulacji, samice składają jaja na roślinach unoszących się na wodzie, a nawet na tych, które znajdują się pod wodą, choć w tym ostatnim przypadku muszą się na chwilę zanurzyć. Zazwyczaj robią to wieczorami, w ustronnych i osłoniętych miejscach, aby uniknąć spotkania z napastliwymi samcami, dlatego rzadko się je wtedy obserwuje. Larwy, które się wylęgną żyją na dnie i wśród roślin wodnych, gdzie polują na drobne bezkręgowce. Ich rozwój trwa rok.

Galeria:

Strumycznik zwyczajny (Osmylus fulvicephalus) – mistrz chowanego

Posted by skorpion21 on 25 września 2018
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , . 1 Komentarz

Muszę przyznać, są tacy, co potrafią się chować na całego. Takie strumyczniki na ten przykład. Tyle lat chodzenia po lesie miejskim i dopiero w tym roku odkryłem ich obecność, co zresztą nastąpiło przypadkiem, w trakcie fotografowania zupełnie innego owada. Zważywszy na ich tryb życia, nie powinno mnie to dziwić, choć trochę jednak żałuje, że nastąpiło to tak późno. Z drugiej strony, cieszę się, że końcu udało mi się je zobaczyć, ponieważ dzięki temu mam doskonałą okazję, by je wam pokazać.

Systematyka i wygląd

W Polsce stwierdzono występowanie prawie 90 gatunków sieciarek, ale co ciekawe, rodzina strumycznikowatych (Osmylidae), jest u nas reprezentowana tylko przez O. fulvicephalus. Niby możemy żałować, że nie ma ich u nas więcej, ale z drugiej strony, to spore ułatwienie, ponieważ sieciarki zwykle nie należą do łatwych w identyfikacji, zwłaszcza, gdy przyjrzymy się takim złotookom czy mrówkolwom. Tym czasem strumycznik, nie dość, że jest tylko jeden, to jeszcze jest na tyle charakterystyczny, że raczej nie powinniśmy mieć problemów z jego rozpoznaniem.

Strumycznik zwyczajny dorasta do 2 cm, zaś rozpiętość jego skrzydeł może sięgać aż 5 cm, co jak na nasze warunki, czyni go naprawdę okazałą sieciarką. Jego duże, gęsto użyłkowane skrzydła, pokrywają liczne, czarne plamki, co z pewnością należy do jego głównych znaków rozpoznawczych. Jego ciało ma brunatno-czarną barwę. Wyjątkiem jest ciemnoczerwona głowa, na której mamy połyskujące oczy. Trzeba przyznać, głowa przyciąga wzrok i to do tego stopnia, że naukowcy postanowili ją bardzo dokładnie przebadać. W 2010 powstała nawet praca naukowa w całości poświęcona właśnie jej morfologii.

Gdzie go można spotkać?

Niby w całej Polsce, ale tylko lokalnie bywa liczniejszy. Znaleźć go można przede wszystkim nad brzegami wód płynących, zarówno strumieni, potoków, jak i rzek. Osobiście natrafiłem na spore stadko w pobliżu Łyny, w olsztyńskim Lesie Miejskim. Dorosłe osobniki latają od maja do lipca.

Tryb życia

Dorosłe strumyczniki są drapieżnikami, które polują głownie na drobne muchówki, mszyce, małe gąsienice i inne owady o delikatnej budowie ciała. Rzecz jasna, zawsze może się znaleźć większy drapieżnik, który zechce obrać je na cel. Strumyczniki, dobrze jednak wiedzą, jak się przed nimi ukrywać. Zazwyczaj przesiadują w miejscach zacienionych, głównie na gałęziach oraz liściach, tyle, że… na ich spodniej stronie! Właśnie dlatego, trudno je spostrzec, nawet wtedy, gdy w danym miejscu jest ich naprawdę sporo. Dodatkowo, w ciągu dnia raczej niechętnie zrywają się do lotu. Oczywiście, dłużej niepokojone mogą się wzbić w powietrze, ale najczęściej odlatują kilka metrów dalej, po czym znów dają nura pod liście.

Skryty tryb życia tych owadów, może być sporym utrudnieniem, nie tylko dla drapieżników, ale również dla osobników przeciwnej płci. By ułatwić zadanie samcom, siedzące na spodzie liści samice, wyginają swój odwłok do góry, zaś z jego ostatniego segmentu wysuwają dwie, białe wypustki, które wydzielają substancje zapachowe. Dzięki nim, samce mogą znaleźć swoje potencjalne partnerki i spróbować z nimi kopulować. Po zapłodnieniu, samice składają jaja, w pakietach złożonych z kilkunastu sztuk, które umieszczają tuż przy brzegu wody, zwykle na jakichś pobliskich roślinach, kamieniach albo fragmentach drewna.

Po jakichś 2-3 tygodniach, na świat przychodzą pierwsze larwy, które rozrywają osłonki jaj za pomocą specjalnego, ząbkowanego wyrostka. Początkowo trzymają się suchego lądu, ukrywając się wśród kamieni, mchu oraz fragmentów martwego drewna. Podobnie, jak dorosłe, larwy są drapieżnikami, ale znacznie ruchliwszymi, a do tego jeszcze bardziej żarłocznymi. Co również ważne, różni je budowa aparatu gębowego. U dorosłych jest on typu gryzącego, natomiast u larw przybrał nietypową formę pary igłowatych wyrostków (czyli połączonej żuchwy i żuwaczek), za pomocą których wstrzykują ofiarom enzymy trawienne, a następnie wysysają ich wnętrzności.

W trzecim lub czwartym stadium rozwoju, larwy zbliżają się do wody i to do tego stopnia, że zdarza im się w niej nurkować, by polować na larwy innych owadów, głównie ochotek, ale również jaja chruścików. Choć mogą ich poszukiwać aktywnie, poprzez przeczesywanie dna, to zdarza im się również czatować przy brzegu. Zanurzają wówczas swoje głowy w wodzie i cierpliwie czekają, aż ofiara sama do nich podpłynie. Po jej schwytaniu wywlekają ją na brzeg i dopiero tam ją wysysają. Poza wodą, larwy również zimują, ukryte wśród mchu, choć nie przeszkadza im krótkotrwałe zalanie, co zdarza się w trakcie wiosennych roztopów. Ich rozwój trwa rok, zaś na wiosnę, tuż po zimowaniu, następuje ich przepoczwarczenie. Przy sprzyjającej temperaturze (powyżej 20 stopni), cały proces trwa nie dłużej, niż 2 tygodnie).

Ważka płaskobrzucha (Libellula depressa) – pierwsza nad oczkiem wodnym

Posted by skorpion21 on 8 czerwca 2017
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , , , , . 4 Komentarze

Być może to tylko moje wrażenie, ale ważka płaskobrzucha zdaje się być najbardziej popularnym gatunkiem spośród wszystkich naszych ważek. Spotkać ją można praktycznie w każdej książce poświęconej ważkom i w sumie nie ma się co temu dziwić. To jeden z najliczniejszych rodzimych gatunków, który często odwiedza ogrodowe oczka wodne i miejskie stawy, a jakby tego było mało, jest spora (a w każdym razie sprawia takie wrażenie) i w odpowiednich warunkach potrafi całkiem ładnie pozować. Aż dziwne, że zdecydowałem się opowiedzieć o niej dopiero teraz, ale… jakoś nigdy nie miałem do niej szczęścia. Nie żebym kwestionował jej pospolitość, po prostu rzadko miewam okazję przeczesania zbiorników wodnych, które najchętniej zasiedla. Dlatego właśnie najczęściej trafiam na lecichy pospolite, czy ważki rude, natomiast ważkę płaskobrzuchą spotykam raczej okazjonalnie i najczęściej są to samiczki, które są częstszymi gośćmi w lasach, niż lubiące bliskość wody samce. Na szczęście w ostatnim czasie spotkałem kilka samców, dzięki czemu mogę wam pokazać przedstawicieli obu płci i przy okazji szerzej przedstawić ten ciekawy gatunek.

Systematyka

Nasza bohaterka zalicza się do rodziny ważkowatych (Libellulidae), a konkretnie do rodzaju ważek (Libellula)… tak wiem, mało oryginalne nazewnictwo, choć bardzo możliwe, że w przyszłości to się zmieni, ponieważ naukowcy mają spore wątpliwości co do pokrewieństwa tego gatunku, oraz jej kuzynki ważki rudej (Libellula fulva) z resztą przedstawicielek tego rodzaju i są opinie, że powinny zostać przeniesione do odrębnego rodzaju Ladona. Gdyby tak się stało, wówczas w naszej faunie jedynym gatunkiem z rodzaju Libellula byłaby ważka czteroplama (Libellula quadrimaculata). Czy tak się stanie, czas pokaże, na razie potrzebne są dodatkowe badania, a do tego czasu będziemy się trzymać obecnej systematyki.

Wygląd

Ważka płaskobrzucha to dość dziwna ważka, która jest krótka, ale za to bardzo szeroka. Długość jej ciała sięga bowiem niecałych 5 cm, ale rozpiętość jej skrzydeł wynosi aż 8 cm! Jakby tego było mało jest po całości bardzo szeroka, zwłaszcza jej mocno spłaszczony odwłok mogący mieć od 6 do 8 mm (najszersza ze wszystkich naszych ważek!). Do tego warto też dodać nie mniej szeroki i bardzo pękaty tułów, oraz dużą głowę.

Tuż po przeobrażeniu się w osobniki dorosłe, przednia część ciała jest u tej ważki brunatno-żółta, z dwoma jasnymi pasami na tułowiu, oraz po jednym brunatnym trójkącie u nasady każdego skrzydła. Odwłok natomiast ma złoto-żółtą, przyjemną dla oka barwę. Musze przyznać, że to bardzo ciekawa kombinacja kolorów, podobna do tej, która występuje u… szerszenia! Czy jest to zbieg okoliczności, czy celowa zagrywka tej ważki, by oszukać potencjalne drapieżniki, tego nie jestem pewny, ale gdy widzi się tak ubarwionego owada, w dodatku szybko latającego wśród liści drzew, łatwo na pierwszy rzut oka wziąć go za przerośniętego szerszenia, choć bardzo cichego, bo przecież ważka nie brzęczy, tak jak on.

Wspomniane przeze mnie ubarwienie pozostaje jedynie u samicy, choć wraz z wiekiem staje się coraz bardziej brunatne i zszarzałe, przez co traci całą swoją jaskrawość, która czyniła z niej prawdziwą piękność. Jeśli natomiast chodzi o samca, to jego odwłok szybko zmienia swój kolor na niebieski, natomiast jego tułów robi się zszarzały, a widoczne na nim wcześniej pasy znikają. W ten sposób samiec przybiera swój charakterystyczny wygląd i jedynie kilka żółtych plamek po bokach odwłoka przypomina nam o zmianie jego ubarwienia.

Gdzie ją można spotkać?

Pospolita w całej Polsce. Samce można znaleźć przede wszystkim w bezpośrednim sąsiedztwie małych, stojących wód, takich jak glinianki, żwirownie, oczka wodne czy stawy, zwłaszcza te, które dopiero co zostały utworzone przez ludzi. Najlepiej, gdy takie wody nie są zarośnięte, a do pełni szczęścia, w zupełności im wystarczy kilka wetkniętych w ziemię patyków, czy uschniętych łodyg, na których będą mogły przysiadać. Ważki płaskobrzuche mogę się rozwijać w takim zbiorniku wodnym przez 2-3 lata, natomiast później, gdy zanadto zarośnie, przenoszą się do innego.

Samice też się czasami pojawiają przy wodzie, ale robią to właściwie tylko wtedy, gdy przychodzi czas składania jaj. Poza tym okresem, znaleźć je można przede wszystkim w lasach, z dala od wody, gdzie również przesiadują na uschniętych łodygach, czy uschniętych gałęziach, ale przy nasłonecznionych drogach i obrzeżach lasów.

Pierwsze ważki płaskobrzuche pojawiają się w maju i można je obserwować gdzieś tak do lipca.

Tryb życia

Przez swoje zamiłowanie do niezarośniętych, małych zbiorników wodnych, ważki płaskobrzuche są zwykle pierwszymi ważkami, które decydują się na ich zasiedlenie, ponieważ pojawiają się właściwie w pierwszych chwilach jego powstania.

Samce które możemy wówczas zaobserwować, są niezwykle terytorialne. Często usadawiają się na szczycie jakiejś uschniętej łodygi lub gałęzi, by obserwować okolice, ale część z nich woli odbywać aktywne loty i w ten sposób patrolować zajmowany przez siebie rewir. Bez względu na wybraną metodę, są agresywne w stosunku do obcych samców (również innych gatunków ważek) i przeganiają je, gdy tylko uda im się je dostrzec. Samce nie są również zbyt strachliwe w stosunku do ludzi, przynajmniej nad zbiornikami wodnymi, gdzie mają swoje terytoria i nawet jeśli jakiegoś spłoszymy, to najpewniej bardzo szybko powróci w to samo, lub jakieś sąsiednie miejsce. Nieco inaczej ma się sprawa z samcami, które obserwowałem z dala od wody. Przyznam bowiem, że za kilkoma osobnikami musiałem się sporo nabiegać, by móc je sfotografować i nie zawsze były skłonne wrócić w to samo miejsce. Zdarzało się, że siadały kilka metrów dalej, a nawet wysoko na gałęziach drzew. Przy okazji ich obserwacji i fotografowania, zauważyłem, że ważki płaskobrzuche są znakomitymi i szybkimi lotnikami, co potwierdzają różne źródła pisane, które dodają też, że mogą przelecieć nawet 10 metrów w ciągu jednej sekundy!

Jeśli natomiast chodzi o samice, to z tego co obserwują, potrafią się spłoszyć, ale zwykle nie odlatują daleko, dlatego za którymś razem w końcu udaje się zrobić im kilka ciekawych zdjęć. Co jakiś czas samice podrywają się również do lotu, by schwytać jakiegoś owada, jednak najczęściej wolą siedzieć w miejscu, na jakiejś uschniętej łodydze lub gałęzi, by zażywać kąpieli słonecznych i przy okazji wyczekiwać na pojawienie się jakiegoś samca. Bywa też tak, że samiec w czasie patrolowania swego rewiru, przechwytuje frunącą obok niego samicę. Tak czy siak, kopulacja trwa u tego gatunku bardzo krótko, bo raptem kilka sekund i po całości odbywa się w powietrzu. Po jej odbyciu, samice wreszcie pojawiają się nad wodą, by złożyć jaja. Te zrzucają na tafle wodę, latając bezpośrednio nad nią.

Larwy ważek płaskobrzuchych, podobnie jak osobniki dorosłe są krótkie, ale za to szerokie. Żyją na dnie zbiorników wodnych, zwykle zagrzebane w mule, przez co raczej nie widuje się ich zbyt często. Ciekawe jest to, że larwy dobrze znoszą nawet kilkutygodniowy okres braku wody (w tym czasie po prostu głęboko się zakopują), dzięki czemu mogą zamieszkiwać nawet te zbiorniki wodne, które są narażone na wysychanie… z braku laku mogą się ulokować nawet w większej kałuży. Na koniec dodam jeszcze, że ich rozwój trwa zwykle 2 lata.

Galeria: