ważka równoskrzydła

Wszystkie wpisy otagowane „ważka równoskrzydła”

Łątka dzieweczka (Coenagrion puella) – niełatwe życie godowe samców

Posted by skorpion21 on 4 kwietnia 2020
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , . Dodaj komentarz

Nadszedł w końcu czas, abym przyjrzał się najpospolitszej i najbardziej znanej łątce w naszym kraju. Łątkę dzieweczką często można znaleźć nie tylko w sprzyjającym jej środowisku, ale też w książkach przyrodniczych czy na zdjęciach miłośników przyrody. Mało kto jednak wie, że jest nie tylko świetnym modelem, ale także ciekawym owadem, którego warto dokładniej poznać. Szczególnie jej życiu godowemu.

Systematyka i wygląd

Łątka dzieweczka należy oczywiście do rodziny łątkowatych (Coenagrionidae) i jest jedną z 7 przedstawicielek rodzaju Coenagrion w naszym kraju. Od pozostałych gatunków można ją odróżnić chociażby poprzez przeanalizowanie jej ubarwienia i wzoru na ciele. Dobrze jest też zwrócić uwagę na rodzaj środowiska, w jakim została znaleziona, ponieważ wiele jej kuzynek ma znacznie większe wymagania, niż ona i preferują określone rodzaje zbiorników wodnych.

Długość jej ciała dochodzi do 3,5 cm, natomiast rozpiętość skrzydeł sięga 4,2 cm. Ciało samca jest po całości jaskrawoniebieskie z licznymi, czarnymi plamami na tułowiu i odwłoku. Na drugim segmencie odwłoka znajduje się charakterystyczna, czarna plama w kształcie podkowy albo litery „U”. To ważna cecha diagnostyczna, która może pomóc w odróżnieniu go od pokrewnych gatunków. Warto jednak pamiętać, że u niektórych osobników, plama może przybrać inny kształt. Również plamy na pozostałych segmentach odwłoka mogą wyglądać trochę inaczej niż u samców na moich zdjęciach.

Samica jest zazwyczaj zielona albo niebieska, a wierzch jej odwłoka jest w całości czarny, bez kolorowych elementów, a przynajmniej tak jest w większości przypadków. Czasami mogą się jednak trafić tzw. samice androchromatyczne, których wzór na odwłoku przypomina wzór u samców. Odwłok samicy jest jednak trochę grubszy niż odwłok samca, a na końcu jej odwłoka znajduje się maleńkie, ale widoczne pokładełko. Również u samicy plama na drugim segmencie odwłoka może mieć różny kształt.

Gdzie ją można spotkać?

Pospolita w całej Polsce. Jest również bardzo wszechstronna pod względem wybieranych wód; może się rozwijać zarówno w stojących jak i wolnopłynących. W przeciwieństwie do wielu innych ważek, łątki rzadko kiedy oddalają się od wód, w których przyszły na świat i trzymają się blisko nich. Dorosłe osobniki możemy obserwować od maja do września.

Tryb życia

Podobnie jak inne ważki, także łątka dzieweczka jest drapieżnikiem. Jej głównym celem są drobne owady latające, takie jak muchówki, które atakuje w locie. Czasami można zauważyć jakąś łątkę siedzącą w ustronnym miejscu na liściu i wcinającą upolowaną zdobycz. Zwykle jest dość płochliwa i jeśli chcemy ją sfotografować, to warto uważać. Z drugiej jednak strony znam kilka innych, dużo bardziej płochliwych ważek i łątki pod tym względem wcale nie wypadają najgorzej.

Dla samców łątek najważniejsza jest możliwość kopulowania z samicami, ale muszą działać szybko. Po sześciu dniach swojego dorosłego życia, skrzydła samców często są postrzępione, a nawet uszkodzone, co może im utrudniać poszukiwanie kolejnych samic. Najefektywniejsze w kopulacji z samicami są małe i lekkie samce, które są zwinniejsze przy ich poszukiwaniu i chwytaniu. Prócz tego, mogą też wykonywać więcej lotów niż ich więksi i ciężsi konkurenci, ponieważ zużywają wtedy znacznie mniej energii. Większe samce mają więc pod górkę, ale tylko na krótkim dystansie. W dłuższej perspektywie to właśnie one wykonują więcej kopulacji, niż małe samce, ponieważ żyją znacznie dłużej, a to oznacza, że mają na to więcej czasu.

Gdy samiec dopadnie wreszcie jakąś samicę, łączy się z nią w tzw. tandem. Zanim przystąpi do właściwej kopulacji, używa swojego penisa, aby usunąć z niej nasienie poprzednika i dopiero po tym, zaczyna ją zapładniać. Samiec dobrze wie, że potencjalni rywale mogą go pozbawić ojcostwa, dlatego pozostaje złączony z samicą przez wiele godzin, także wtedy, gdy składa jaja. Samiec trzyma się jej przedplecza swoimi narządami analnymi na końcu odwłoka i sterczy z niej jak tyczka, przeganiając jednocześnie rywali, którzy się zanadto zbliżą. Nie jest to wygodna pozycja, dlatego co jakiś czas pomaga sobie skrzydłami, aby zachować równowagę. Samica też nie ma lekko. W końcu ma na swoim „karku” samca, który w międzyczasie niczego się nie trzyma i cały jego ciężar spoczywa właśnie na niej. Chociaż samiec przepędza rywali, którzy zbliżą się do samicy, to nie przeszkadza mu obecność innych par, dlatego w jednym miejscu może się usadowić kilka, a nawet kilkanaście takich par.

Samica, mimo znacznego obciążenia, jakim jest samiec, zdaje się tym nie przejmować i po prostu robi swoje. Swoim pokładełkiem wkłuwa się w tkankę unoszącej się na wodzie rośliny i składa w niej jaja. Larwy wylęgają się gdzieś tak po 2-5 tygodniach, w zależności od panującej temperatury. Tak jak wiele innych tego typu larw, chowają się wśród podwodnej roślinności, gdzie polują na drobne bezkręgowce. Ich rozwój trwa rok. Gdy przychodzi odpowiednia pora, wychodzą z wody i wspinają się na wystające z wody rośliny, aby się przeobrazić w dorosłe ważki.

Galeria:

Tężnica wytworna (Ischnura elegans) – do wyboru, do koloru

Posted by skorpion21 on 3 kwietnia 2020
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , . Dodaj komentarz

Z tężnicą wytworną widuję się dość często, zwłaszcza w okolicach olsztyńskiego Jeziora Ukiel, gdzie potrafi być naprawdę liczna. Za każdym razem mnie zachwyca, ponieważ moim zdaniem to jedna z najpiękniejszych ważek w Polsce. Przynajmniej, jeśli chodzi o samice, które mogą występować w różnych odmianach kolorystycznych. Dzięki temu, niemal każdy znajdzie swoją ulubioną.

Systematyka

Tężnica wytworna należy oczywiście do ważek równoskrzydłych (Zygoptera) i zalicza się do rodziny łątkowatych (Coenagrionidae). Jest jedną z dwóch tężnic występujących w Polsce. Tą drugą jest tężnica mała (Ischnura pumilio), znana też jako tężnica zmienna, którą można dość łatwo pomylić z teżnicą wytworną.

Samce można odróżnić po kolorze ostatnich segmentów odwłoka. U tężnicy wytwornej ósmy segment odwłoka jest całkowicie lub przynajmniej częściowo niebieski, natomiast dziewiąty prawie cały czarny. U tężnicy małej jest na odwrót i to ósmy segment jest częściowo czarny, natomiast dziewiąty całkowicie niebieski. Jeśli chodzi o samice, to u tężnic wytwornych dziewiąty segment jest kolorowy, zaś u tężnicy małej wszystkie segmenty, włącznie z dziewiątym, są z wierzchu czarne.

Ubarwienie

Trochę nietypowo, ale kwestia ubarwienia tężnic zasługuje na osobne potraktowanie. U ważek zwykle jest tak, że to samce są bardziej kolorowe od samic, jednak u tego gatunku jest na odwrót. Samce mają standardowe czarno-niebieskie ubarwienie, choć czasami u młodych osobników może się też pojawiać zielona barwa. Wiele samic też ma typowe czarno-niebieskie lub zielono-czarne ubarwienie, ale nie wszystkie. Naukowcy zaobserwowali u nich aż kilka odmian barwnych, które znacznie się od siebie różnią. Młode samice tężnic wytwornych mogą być fioletowe, a nawet różowe! Wraz z upływem czasu ich ubarwienie się jednak zmienia i staje się ciemniejsze. Fioletowe samice przybierają niebieską barwę, natomiast u różowych pojawia się coraz więcej zieleni.  Co ciekawe, każda z tych form barwnych doczekała się własnej nazwy:

  • Form typica to forma typowa, czyli niebieska, występująca u dorosłych,
  • Form violacea to forma fioletowa spotykana u młodych samic,
  • Form infuscans to forma zielona pojawiająca się u dorosłych samic, które wcześniej były fioletowe,
  • Form rufescens to forma różowa, spotykana u młodych osobników,
  • Form infuscans-obsoleta to forma różowo-zielona pojawiająca się u dorosłych samic, które wcześniej były różowe.

Wygląd

Pod względem budowy ciała, tężnica wytworna jest zbliżona do innych łątkowatych. Długość jej ciała sięga maksymalnie do 3,4 cm, natomiast rozpiętość jej skrzydeł dochodzi do 4,2 cm.  Pterostigmy na przednich skrzydłach są biało-czarne, na tylnych mogą być tego samego koloru lub całkowicie ciemne. Wcześniej wspomniałem o zmiennym ubarwieniu samic tych ważek, ale zmienny jest także wygląd ósmego segmentu odwłoka i to u obu płci. Czasami zdarza się bowiem, że występuje na nim ciemna plama lub nawet kilka plamek, które u poszczególnych osobników mogą mieć różną wielkość i kształt. Warto o tym pamiętać, ponieważ może to spowodować spore zamieszanie przy identyfikacji tego gatunku.

Gdzie ją można spotkać?

Liczna w całej Polsce. W ogóle jest to jedna z najpospolitszych ważek w naszym kraju. Spotkać ją można przede wszystkim w pobliżu rozmaitych zbiorników wodnych, przy czym najchętniej zasiedla jeziora. Dużo rzadziej pojawia się w pobliżu stawów, żwirowni, piaskowni i wód wolnopłynących. Spotyka się ją także przy Zalewie Wiślanym i Szczecińskim. Dorosłe ważki pojawiają się w maju i obserwuje się je aż do września.

Tryb życia

Jak na ważkę równoskrzydłą, tężnica wytworna jest naprawdę świetnym lotnikiem. Może i nie jest najszybsza, ale za to potrafi świetnie manewrować pomiędzy roślinami zielnymi, a w razie potrzeby także zawisnąć w powietrzu. Każde z jej czterech skrzydeł może działać niezależnie od pozostałych. Co więcej, gdy tężnica straci jedno z nich, to wciąż potrafi sprawnie latać, a nawet polować. Jeśli chodzi o to ostatnie, to celem jej ataku są drobne owady latające, głównie muchy, komary i ochotki, na które może polować w powietrzu lub zgarniać je z roślin. Czasami zdarza jej się też napadać na inne ważki równoskrzydłe. Same również mogą padać ofiarą licznych drapieżników. Często polują na nie niektóre łowiki, choćby z rodzaju Machimus czy Neoitamus, a także pająki.

Po odbytej kopulacji, samice składają jaja na roślinach unoszących się na wodzie, a nawet na tych, które znajdują się pod wodą, choć w tym ostatnim przypadku muszą się na chwilę zanurzyć. Zazwyczaj robią to wieczorami, w ustronnych i osłoniętych miejscach, aby uniknąć spotkania z napastliwymi samcami, dlatego rzadko się je wtedy obserwuje. Larwy, które się wylęgną żyją na dnie i wśród roślin wodnych, gdzie polują na drobne bezkręgowce. Ich rozwój trwa rok.

Galeria:

Straszka pospolita (Sympecma fusca) – pierwsza w sezonie

Posted by skorpion21 on 26 marca 2017
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , , . 5 Komentarzy

Właściwie powinienem napisać, że jest jedną z dwóch pierwszych w sezonie, ponieważ równie wcześnie pojawia się jej bliska kuzynka, o której wspomnę za chwilę. Nie da się jednak ukryć, że straszka pospolita pojawia się bardzo wcześnie. Pierwsze osobniki można wypatrzeć już w marcu, gdy w czasie ciepłych dni, fruwają nisko wśród uschniętych roślin, gdzie zresztą świetnie się maskują i tym samym łatwo umykają naszej uwadze.

Systematyka

Nasza bohaterka należy do rodziny pałątkowatych (Lestidae) i jest jedną z dwóch przedstawicielek rodzaju Sympecma w naszym kraju. Drugą jest wyraźnie rzadsza, objęta ochroną gatunkową straszka syberyjska (S. paedisca), którą miałem już okazję przedstawić u siebie na blogu, więc nie będę się o niej zbytnio rozpisywał. Na koniec dodam jeszcze, że w niektórych książkach występuje pod nazwą „zimówka rudawa.”

Wygląd

Ta nieduża ważka dorasta najwyżej do 3,7 cm, zaś rozpiętość jej skrzydeł sięga 4,4 cm. Z ubarwienia jest brunatno-szara, z połyskującymi, zielonkawymi plamami biegnącymi wzdłuż ciała, które z czasem tracą jednak swój kontrast. Z tego też względu osobniki po zimowaniu, są bardziej niepozorne niż świeże, tuż po przeobrażeniu. Co ciekawe, w okresie godowym, oczy samców stają się z wierzchu niebieskawe.

Z wyglądu samiec i samica są niemal identyczni, a odróżnić je można w zasadzie tylko po przydatkach analnych na końcu odwłoka. U samców mają one kształt szczypców, natomiast u samic przypominają kształtem parę rozchylonych, białych listków.

Niełatwo jest też odróżnić straszkę pospolitą od straszki syberyjskiej. Da się to zrobić oglądają bok tułowia. U obu gatunków znajdują się tam dwa, zielonkawo-brązowe, metaliczne paski, które jednak z wyglądu wcale nie są takie same. W przypadku straszki pospolitej, oba paski mają taką samą grubość, a do tego ich krawędzie są równe, bez żadnych dodatków czy odchyleń. Jeśli natomiast chodzi o straszkę północną, to górny pasek jest wyraźnie szerszy, niż ten pod nim, a na dolnej krawędzi tego pierwszego, znajduje się dodatkowo kanciasty „ząbek.”

Gdzie ją można spotkać?

W całej Polsce, w większości regionów pospolita, tylko na północnym-wschodzie może być nieco rzadsza. Preferują okolice mniejszych, płytkich wód stojących oraz zatoki większych jezior, czy torfowisk. Szczególnie interesują je te, które są gęsto porośnięte szuwarami. Często jednak odlatują daleko od miejsca, w którym przyszły na świat, przez co można je spotkać chociażby na obrzeżach lasów, przy drogach i polanach. Pierwsze osobniki nowego pokolenia pojawiają się w lipcu oraz sierpniu, później następuje okres, w którym hibernują, po czym uaktywniają się wiosną i latają gdzieś tak do maja, a pojedyncze osobniki do czerwca.

Tryb życia

Wśród naszych rodzimych ważek, straszki są naprawdę wyjątkowe, ponieważ jako jedyne hibernują w dorosłej formie. Pozostałe natomiast zimują jako larwy, ukryte gdzieś na dnie zbiorników wodnych. Taki stan rzeczy sprawia, że straszki mogą wyfruwać ze swoich zimowisk, właściwie zaraz, jak tylko po ustępującej zimie zrobi się w miarę ciepło, chociażby już w marcu. W pierwszej kolejności gromadzą energię, wygrzewając się na słońcu, co jednak wcale nie usypia ich czujności. Wręcz przeciwnie, straszki są wyjątkowo płochliwe. Zaniepokojone natychmiast odlatują, dlatego wcale nie tak łatwo jest do nich podejść i zrobić im zdjęcie.

Z czasem przechodzą jednak do tego co najważniejsze o tej porze roku, czyli do godów. Te odbywają przy zbiornikach wodnych o których wspomniałem przy okazji występowania. Wówczas straszki łączą się w pary, w tzw. tandemy i w takich właśnie pozycjach przysiadają na poziomych, unoszących się na powierzchni wody martwych źdźbłach trzcin, sitów i innych roślin. Przy pomocy ostrego pokładełka, samice wkłuwają się w ich tkanki i składają w nich jaja. Larwy straszek wylęgają się jakieś trzy tygodnie później i rozwijają przez najbliższe trzy miesiące.

Po przeobrażeniu się w owady dorosłe, straszki zajmują się przede wszystkim zdobywaniem pokarmu. Tym są głównie drobne muchówki, ale też inne, latające owady. Rzecz jasna nie odbywają wówczas godów, zamiast tego cierpliwie czekają do jesieni. Kiedy ta w końcu nadejdzie, gromadzą się na łodygach uschniętych roślin i na nich też zapadają w sen zimowy, który u owadów zwie się fachowo diapauzą. W tym stanie nie przeszkadzają im ani mrozy, ani nawet śnieg, który czasami niemal zupełnie je zasypuje. Co jednak najciekawsze, nawet w czasie zimowania, straszki są niezwykle czujne. Zaniepokojone potrafią się nawet przesunąć na drugą stronę łodygi!

Łątka wczesna (Coenagrion pulchellum)

Posted by skorpion21 on 7 grudnia 2015
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , . 1 Komentarz

Łątka wczesna jest bez wątpienia jedną z najpospolitszych ważek w mojej okolicy. W 2015 r. było jej naprawdę dużo. Natrafiłem na nią w pobliżu pewnego zbiornika retencyjnego, tuż za Olsztynem i oczywiście nie mogłem sobie odmówić zrobienia jej kilku zdjęć. Bardzo licznie widuje je także nad Łyną. Dzięki licznym zdjęciem, jakie udało mi się jej zrobić, mogę wam ją pokazać od jak najlepszej strony.

Systematyka

Oczywiście, tak jak sugeruje jej nazwa, zalicza się do rodziny łątkowatych (Coenagrionidae) i jest jedną z 7 przedstawicielek rodzaju Coenagrion występujących w Polsce. Dużo większą sławą, niż ona cieszy się jednak łątka dzieweczka (Coenargion puella), która jest nawet dużo bardziej pospolita, niż łątka wczesna. Z innymi gatunkami łątek, bywa jednak różnie. Niektóre z nich są bardzo rzadkie, a zaliczana do naszej fauny C. scitulum, była u nas obserwowana tylko raz, w 1926, na granicy ze Słowacją. Wracając jeszcze do łątki wczesnej, to dodam, że jest również znana jako łątka nietoperzówka. Dlaczego? O tym napiszę za chwilę.

Wygląd

Łątka wczesna to nieduża ważka, mierząca od 2,4 do 3,8 cm. Rozpiętość jej skrzydeł sięga zaś 4,4 cm. Jak to zwykle u ważek bywa, mamy u niej do czynienia z wyraźnym dymorfizmem płciowym.

Jeśli chodzi o samca, to jest on bardzo smukły, nawet jak na ważkę równoskrzydłą. W najcieńszej części odwłoka, jego grubość wynosi dokładnie pół milimetra! Pod względem ubarwienia jest niebiesko-czarny. Barwa niebieska jest u niego bardzo intensywna i jaskrawa, jednak dominuje rozległa czerń i to w znacznie większym stopniu, niż np. u łątki dzieweczki. Wierzch tułowia jest czarny, z wyjątkiem czterech, niebieskich plam, które najczęściej układają się w kształt dwóch „wykrzykników,” ale u niektórych osobników bywają one mniej lub bardziej zredukowane. Na drugim segmencie odwłoka mamy bardzo charakterystyczną, czarną plamę, w kształcie litery „Y,” lub jak kto woli „lecącego nietoperza” (stąd jej druga nazwa „nietoperzówka”). I ona może mieć jednak inny kształt niż „standardowy” (czasami przypomina np. podkowę, jak u dzieweczki). Warto również zwrócić uwagę na 9 segment odwłoka, na którym mamy czarny rysunek, z dwoma „zawijasami.”

Samica pod względem ubarwienia potrafi być niemniej zmienna co samiec. Czarna barwa jest u niej jeszcze rozleglejsza, a jak by tego było mało, może być zarówno zielona, jak i niebieska. Samice o tej ostatniej barwie nazywane są androchromatycznymi, co oznacza, że są podobne do samców. Jeśli chodzi o jej tułów, to na jego przedzie (przedtułowiu) znajduje się pofalowana, czarna plama, której tylna krawędź układa się w literę „W,” z dwiema niebieskimi plamkami po boku. Wierzch reszty tułowia jest czarny, z dwoma podłużnymi, niebieskimi pasami. U niektórych samic, wspomniane pasy uległy jednak „przerwaniu,” przez co mogą się układać w kształt „wykrzykników,” tak jak u samców. Na drugim segmencie odwłoka obecna jest czarna plama, która ma zupełnie inny kształt niż u samca, ale tak jak u niego, miewa bardzo różny kształt. Warto również zwrócić uwagę na ósmy segment odwłoka, który jest jednolicie niebieski (inaczej niż np. u dzieweczki, które samiczka ma na nim czarną plamę), przeważnie z dwiema, czarnymi kropkami, które mogą być mniejsze, bądź większe. Zdarzają się też samiczki, których górna część odwłoka jest po całości czarna, z wyjątkiem ósmego segmentu (forma melanistyczna). Takie osobniki można pomylić z tężnicami (Ischnura spp.), więc warto o tym pamiętać.

Trudno się połapać w ich wyglądzie prawda? A to jeszcze nie koniec. Powyższe opisy dotyczą dojrzałych osobników, jednak takie, które dopiero co się przeobraziły w imago, mają nieco inne ubarwienie. Zarówno samiec jak i samica są wtedy znacznie bledsze, a przód ich ciała (głowa, tułów a czasem i przód odwłoka) często jest biały, z ciemnymi plamami i dopiero z czasem nabierają właściwego sobie ubarwienia.

Gdzie ją można spotkać?

Nasza łątka jest ważką szeroko rozprzestrzenioną niemal w całym kraju (brakuje jej tylko w górach). Jest także bardzo pospolity, a w naprawdę sprzyjających środowiskach, potrafi być jej naprawdę dużo. Preferuje okolice wód stojących, zwłaszcza jeziora i inne większe zbiorniki. Zasiedla głównie te zbiorniki wodne, które są bogate w rośliny pływające. Pierwsze osobniki pojawiają się w maju i możemy je obserwować aż do sierpnia.

Tryb życia

Z tego co obserwuję, to u mnie na Warmii staje się najliczniejsza pod koniec maja. Właśnie wtedy, zarówno samce jak i samice, latają w okolicach leśnych dróg, przysiadując sobie na różnych roślinach, a nawet na samych drogach. Oprócz tego, można je znaleźć w pobliżu samych zbiorników wodnych, w końcu to właśnie w nich rozwijają się ich larwy. Zanim jednak będzie o tych ostatnich, wciąż jeszcze pozostajemy przy dorosłych. Te bardzo lubią się wygrzewać na słońcu, szczególnie w okolicy południa. Wtedy też przysiadają na roślinach ze skrzydłami lekko rozwartymi na boki, pewnie po to, by zwiększyć powierzchnię, na którą będą padać promienie słoneczne. W międzyczasie są bardzo czujne i łatwo się płoszą, dlatego fotografowanie ich nie jest wcale proste. Przy odrobinie szczęście, zwłaszcza, gdy jest ich dużo, może się jednak zdarzyć, że któraś z nich zechce na nas usiąść. Podobnie jak inne ważki, także łątki są drapieżnikami. Polują głównie na drobne owady, żyjące w tym samym środowisku, co one.

Jeśli chodzi o kopulacje, to dochodzi do niej zarówno w powietrzu, jak również na roślinach. Tak jak inne ważki równoskrzydłe, łączą się ze sobą w tzw. tandem, w którym samiec chwyta się samicy tuż za jej głową, przy pomocy swych przydatków analnych, po czym mocno wygina swój odwłok i przytykając otwór płciowy do aparatu kopulacyjnego, napełnia go nasieniem. Trwa to krótko (od kilku sekund do minuty), po czym znów prostuje odwłok. Po tym zabiegu to samica znów podgina odwłok, przytykając jego koniec do aparatu kopulacyjnego samca i właśnie wtedy dochodzi do właściwej kopulacji. Po jej zakończeniu, samica odłącza swój odwłok, ale samiec wcale jej nie puszcza. Wciąż złączeni lecą do zbiornika wodnego. Siadają na jakiejś wystającej z wody roślinie (chętnie na pływających po tafli wodnej liściach), po czym samiczka używa swego małego, ale ostrego pokładełka, by wkłuć się w tkankę roślinną znajdującą się pod wodą i złożyć w niej jaja. Samiec cały czas jest przyczepiony do niej końcem odwłoka, przez co sterczy wyprostowany do góry z podkurczonymi nogami, niczym jakaś tyczka. Dlaczego samiec nie chce dać samicy spokoju? Ponieważ nie toleruje konkurencji, ani potencjalnego zapłodnienia jaj przez obce samce, dlatego pilnuje samiczki, dosłownie nie odstępując jej ani na krok. Dopiero kiedy jest już po wszystkim, samczyk ostatecznie odczepia się od samiczki.

Larwy natomiast żyją pod wodą, gdzieś pośród podwodnej roślinności lub na dnie zbiornika. Oczywiście są drapieżnikami, które polują na drobne bezkręgowce (larwy owadów, skorupiaki, pierścienice). Z wyglądu są bardzo podobne do larw łątki dzieweczki i trudno jest je od siebie odróżnić.

Galeria: