Podczas wiosennego spaceru po lesie, może być tak, że drogę tuż przed nami przetnie pająk. Nie byle jaki, bo na tyle pokaźnych rozmiarów, że na pewno wzbudzi nasze zainteresowanie. W większości przypadków raczej negatywnie, bo i też wiele osób boi się pająków. Te które jednak mają do nich bardziej pozytywny stosunek, mogą obok niego przykucnąć i spróbować przyjrzeć mu się z bliska. Dla miłośników przyrody może to być ciekawe doświadczenie, gdyż na co dzień, pająki z tego rodzaju zdecydowanie stronią od otoczenia i za dnia wolą się przed wszystkimi ukrywać. Słusznie zresztą, bo mają ku temu naprawdę spore powody.

Systematyka

Krzeczki (Trochosa spp.) należą do rodziny pogońcowatych (Lycoscidae). W naszym kraju żyją 4 gatunki z tego rodzaju. Dwa najliczniejsze, to znany z atlasów pająków krzeczek naziemny (Trochosa terricola) oraz dużo mniej znany Trochosa ruricola. Oba te gatunki są do siebie łudząco podobne i niemal nie do odróżnienia na oko. Pozostałe dwa, czyli Trochosa robusta i Trochosa spinipalpis są znacznie rzadsze.

Wygląd

Krzeczki to naprawdę spore pogońcowate, zwłaszcza największy z nich wszystkich, czyli T. robusta, którego samica może osiągać nawet 1,8 cm. U pozostałych samiczki mierzą od 1,2 do 1,4 cm. Pod względem wyglądu przypominają typowe pogońce. Ich ciało ma mocną, masywną budowę, zaś odwłoki samic są naprawdę grupę, co nadaje im jeszcze potężniejszego wyglądu. Samce są mniejsze, mierzą około 10 mm. Są także smuklejsze, choć nie można powiedzieć, że wyglądają mizernie. Jeśli chodzi o ubarwienie to to jest czerwono-brunatne lub żółto-brunatne, czyli typowo maskujące. Na odwłoku często jest widoczna jasna, rozmyta plama w kształcie ostrza.

Gdzie go można spotkać?

Najpospolitszy z nich, czyli krzeczek naziemny jest powszechny w całej Polsce. To typowo leśny pająk, którego można czasem zauważyć, jak biegnie po drodze, lub pośród ściółki leśny. Dojrzałe samce spotyka się wiosną i jesienią, natomiast samice przez cały rok.

Tryb życia

W przeciwieństwie do wielu innych pogońcowatych, krzeczki prowadzą skryty, nocny tryb życia. Za dnia chowają się wśród ściółki leśnej, pod kamieniami czy fragmentami drewna. Nocą zaś wychodzą na polowanie i wtedy to aktywnie poszukują owadów, na potencjalny posiłek. Wiosną jednak, krzeczki pojawiają się czasami także za dnia. Zwłaszcza samce, które wędrują w poszukiwaniu samiczek. Od czasu do czasu, także jakaś samiczka może się pojawić na leśnej drodze, jednak je spotyka się zdecydowanie rzadziej. Dlaczego tak się dzieje? Wiosna to bardzo niebezpieczny okres dla pająków z tego rodzaju. Choć na co dzień, duże i silne krzeczki budzą postrach wśród owadów, to właśnie pewne owady stanowią dla nich ogromne zagrożenie.

Tak się jakoś pechowo złożyło, że polowania na nie, upodobały sobie błonkówki z rodziny nastecznikowatych (Pompilidae). Konkretnie z rodzaju Anoplios, w tym swędosz pajęczarz (Anoplius viaticus). Ta ciekawa błonkówka, urządza wiosną prawdziwe polowania na krzeczki, i jak by tego było mało, ma nad nimi sporą przewagę szybkości, zwinności i celności. Wystarczy jej jedno użądlenie, by sparaliżować krzeczka a później zataszczyć jego ciało do norki, gdzie posłuży jako pokarm dla larw. Z tego też względu właśnie, krzeczki muszą się mieć na baczności i wystrzegać swędoszy jak ognia. Te które przeżyją, odbywają gody. Po nich, samica tworzy biały kokon, w którym umieszcza jajeczka. Następnie przyczepia go sobie pod spód odwłoka i ukrywa się z nim w krótkim, rurkowatym oprzędzie, schowanym gdzieś pod jakimś kamieniem i tam trzyma nad nim pieczę. Później wylęgają się młode pajączki, które przez pewien czas żyją na odwłoku samiczki, gdzie mogą się czuć bezpiecznie.

Galeria: