rusałkowate

Wszystkie wpisy otagowane „rusałkowate”

Mieniak tęczowiec (Apatura iris) – piękny mieszkaniec naszych lasów

Posted by skorpion21 on 31 stycznia 2023
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , . Dodaj komentarz

Mieniak tęczowiec to bez wątpienia jeden z najpiękniejszych motyli w Polsce. Skrzydła samca mienią się na niebiesko i granatowo, w zależności od kąta padania światła. To zjawisko nazywa się iryzacja i występuje także u jego kuzyna mieniaka strużnika (Apatura ilia), którego miałem już okazję pokazać na blogu i mam do niego spory sentyment. Był to zresztą jeden z pierwszych artykułów, jaki opublikowałem. Tęczowiec musiał trochę dłużej poczekać, ponieważ miałem niestety za mało zdjęć na jakiś artykuł. Na szczęście w ostatnich latach udało mi się ich trochę zrobić, więc w końcu mogę go pokazać.

Wygląd

Trzeba przyznać, że mieniak tęczowiec to naprawdę całkiem spory motyl. Jak podaje strona lepidoptera.eu, rozpiętość skrzydeł samca waha się od 7 do 8 cm, natomiast u samicy mogą mieć od 8 do nawet 9,2 cm. Co jednak ciekawe inne źródła, takie jak chociażby książka „Motyle dzienne Polski” Jarosława Buszko i Janusza Masłowskiego podają, że jest mniejszy i rozpiętość jego skrzydeł dochodzi najwyżej do 7,2 cm. To by oznaczało, że jest mniej więcej takiej samej wielkości, co mieniak strużnik. Kto więc ma rację? Osobiście uważam, że bliższa prawdy jest jednak strona lepidoptera.eu, ponieważ zgadzają się z tym moje własne doświadczenia z tymi motylami. Wiele razy obserwowałem oba mieniaki, często z naprawdę bliskiej odległości i nie mam wątpliwości, że tęczowiec zawsze był wyraźnie większy od strużnika czy innych motyli, które zazwyczaj widuję w swojej okolicy.

Dobrze, przejdźmy teraz do wyglądu. Jak już wcześniej wspomniałem, skrzydła samca mienią się w świetle piękną, niebieską barwą. Takie zjawisko występuje jednak wyłącznie u samców. Samice mają normalne skrzydła, bez żadnych kolorowych efektów. U obu płci, na wierzchniej stronie przednich skrzydeł, występują liczne, białe plamy, natomiast na tylnych skrzydłach znajduje się biała przepaska z wyraźnym, ząbkiem. To ważna cecha, dzięki której można go odróżnić od mieniaka strużnika, u którego nie znajdziemy żadnego ząbka. Co jednak ciekawe istniej także forma barwna „iole”, u której biały rysunek na skrzydłach jest niemal całkowicie zredukowana. Osobniki takiej formy są jednak bardzo rzadkie. Sam nigdy ich nie spotkałem. Jak na ironię u strużnika też występuje forma barwna zwana „clytie”, jednak tak ubarwione osobniki są dość liczne (mam wrażenie, że widuję je częściej od „klasycznych”). Inną cechą różniącą te gatunki to rdzawa obwódka, która u mieniaka tęczowca występuje tylko na dole tylnych skrzydeł. U strużnika jest obecna także na przednich.

Na koniec został nam jeszcze na spód skrzydeł. Ten jest szarobrunatny z pomarańczowymi przejaśnieniami. Dodatkowo występują na nim białe elementy, które znajdują się w tych samych miejscach, co na wierzchu. Na spodzie przedniego skrzydła występuje czarna plama w rdzawej obwódce i z niebieską kropką w środku.

Gdzie go można spotkać?

Tęczowiec występuje w całej Polsce i jest uważany raczej za pospolitego motyla. Osobiście spotykam go najczęściej pojedynczo, jednak w niektórych miejscach, np. w górach, mogą się pojawiać w większych ilościach. W 2022 r. mieniaki były wyjątkowo liczne i miałem naprawdę sporo okazji, aby je spotkać. Szczególnie sporo była strużników, które trafiały mi się nawet po kilka osobników w jednym miejscu. Tęczowce też się pojawiały i nawet raz udało mi się spotkać samicę, która przyleciała do pnia drzewa, z którego wyciekał sok. Niestety pech chciał, że mi się spłoszyła i nie udało mi się zrobić jej zdjęcia, czego do dzisiaj strasznie żałuję. Tęczowiec to typowo leśny motyl, którego można zaobserwować głównie na drogach i ścieżkach. Pierwsze osobniki zaczyna latać już na początku czerwca i można je obserwować do połowy sierpnia. Jeśli o mnie chodzi, to najczęściej spotykam go w drugiej połowie czerwca i na początku lipca.

Tryb życia

Mieniaki, które najczęściej się nam pokazują, to samce. Od czasu do czasu latają nisko nad ziemią, aby szukać jakichś „smakołyków”, które mogłyby spić swoją zielonkawą ssawką. Szczególnie często lubią się raczyć płynami z padliny i odchodów większych zwierząt. Chętnie też siadają w pobliżu wyschniętych kałuż, aby spijać sole mineralne. Mogą je także pozyskiwać z potu większych zwierząt, w tym również ludzi. Przy odrobinie szczęścia może się więc zdarzyć, że jakiś osobnik postanowi na nas usiąść, aby go troszkę skosztować. Mam wrażenie, że tęczowce są trochę odważniejsze od strużników i dużo chętniej siadają na ludziach, a przynajmniej na mnie. Czasami mieniaki mogą również siadać na pniach drzew, aby spijać wyciekający z nich sok. Unikają za to odwiedzania kwiatów, choć jak podaje wspomniana już przeze mnie wcześniej książka „Motyle dzienne Polski”, widywano go na kwiatach sadźca konopiastego, ostrożenia warzywnego i ostrożenia polnego. Sam jednak nigdy nie spotkałem żadnego osobnika na kwiatach.

Samice prowadzą dużo bardziej skryty tryb życia. Większość życia spędzają w koronach drzew i rzadko zlatują niżej, tak jak samce. Jeśli już muszą to zrobić, to najczęściej w celu złożenia jaj. Te umieszczają na drzewach żywicielskich, czyli na wierzbie iwie, wierzbie uszatej oraz wierzbie szarej. Znacznie rzadziej wybierają inne gatunki wierzb lub topolę osikę. Jaja są zwykle umieszczane pojedynczo ( rzadziej po dwa), na wierzchołku liścia, gdzieś tak 1-4 m nad powierzchnią ziemi. Gąsienica mieniaka przypomina trochę ślimaka nagiego. Na jej głowie znajdują się bowiem dwa, podłużne wyrostki, które wyglądają jak czułki ślimaki. Gąsienica jest jednak w całości zielona z licznymi, białymi kreskami. Żeruje pojedynczo i jest aktywna w ciągu dnia. Może sobie na to pozwolić, ponieważ dzięki swojemu ubarwieniu świetnie się maskuje na tle liścia. Zimują młode gąsienice, które ukrywają się w rozwidleniach gałązek lub spękaniach kory. Co ciekawe, w tym czasie zmieniają kolor na czerwonobrunatny, aby się lepiej ukryć. Przepoczwarczenie następuje na spodzie liścia, ale rzadko tego, na którym wcześniej żerowała.

W przeszłości, konkretnie do 2001 r., mieniak tęczowiec, podobnie zresztą jak mieniak strużnik, znajdował się na liście gatunków objętych ścisłą ochroną gatunkową. Później jednak został z niej zdjęty. Wciąż jednak znajduje się na Czerwonej Liście z kategorią LC, która oznacza, że jest gatunkiem najmniejszej troski. I póki co faktycznie tak jest. Oba nasze mieniaki są dość liczne, więc raczej nie ma potrzeby, aby obejmować je ochroną. W przyszłości może się to jednak zmienić. Jak wspomina Adam Warecki w swojej książce „Motyle dzienne Polski Atlas bionomii”, w okresie ostatnich kilku lat istotnie zmalała liczebność mieniaka tęczowca, a z niektórych miejsc zniknął zupełnie. Powodem takiego stanu rzeczy są masowe wycinki wierzb rosnących przy leśnych i polnych drogach. To niestety może oznaczać, że stanie się gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Czy powinien więc wrócić na listę chronionych gatunków? Niekoniecznie. Objęcie ochroną danego gatunku, wcale nie oznacza, że nagle polepszy się jego sytuacja. Dużo lepszym rozwiązaniem byłaby ochrona tychże wierzb, na których rozwijają się jego gąsienice. Przy okazji można w ten sposób pomóc nie tylko mieniakowi, ale też innym owadom, które są związane z tymi drzewami.

Rusałka osetnik (Vanessa cardui) – niestrudzony wędrowca

Posted by skorpion21 on 2 kwietnia 2020
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , , . 1 Komentarz


Jeśli chodzi o owady, to rok 2019 z całą pewnością zapisze się jako rok rusałki osetnik. Ten niezwykły, wędrowny motyl co jakiś czas zalatuje do Polski w większych ilościach, jednak w ubiegłym roku przeszedł samego siebie. Fala osetników nadleciała stosunkowo wcześnie, bo już w maju i stopniowo objęła cały kraj. Nie było praktycznie miejsca, w którym nie dałoby się ich spotkać. Nie tylko bowiem okupowały wszystkie kwiaty, na jakie tylko natrafiły, ale przelatywały też przez miasta, co zwracało uwagę nawet osób, które na co dzień nie mają z owadami nic wspólnego. Według doniesień, osetniki wędrowały w nietypowym kierunku, bo w ze wschodu i północnego-wschodu na zachód i południe, czyli w przeciwną stronę, niż ta z której zazwyczaj przylatują. Osetniki zdecydowanie, więc zaskoczyły badaczy motyli. Naukowcy tłumaczyli ich zachowanie na różne sposoby, m. in. ciepłymi prądami powietrza, zjawiskami atmosferycznymi i dużą ilością pożywienia, ale która z tych hipotez była najbardziej trafna, zostanie to pewnie wyjaśnione w kolejnych latach.

Systematyka i wygląd

Rusałka osetnik to bez wątpienia jeden z najbardziej charakterystycznych motyli w Polsce, co oznacza, że jej rozpoznanie nie powinno być problemem nawet dla początkujących miłośników przyrody. Zgodnie ze swoją nazwą należy oczywiście do rusałkowatych (Nymphalidae) i jest jedną z dwóch przedstawicielek rodzaju Vanessa w naszym kraju. Oprócz niej mamy także dobrze wszystkim znaną rusałkę admirał (V. atalanta), która tak jak osetnik, wykazuje zamiłowanie do dalekich wędrówek.

Rusałka osetnik jest naprawdę spora. Rozpiętość jej skrzydeł sięga do 7,3 cm. Jej skrzydła są pomarańczowo-różowe z czarnym wzorem i białymi plamkami przy wierzchołkach. Motyl ten jest tak pięknie ubarwiony, że na zachodzie nazywa się go „painted lady” i patrząc na niego, wcale nie ma się co temu dziwić.

Wielka wędrówka osetnika

Choć niektórych może to zaskoczyć, rusałka osetnik jest tak naprawdę tropikalnym motylem, który zamieszkuje Afrykę. Co roku podejmuje jednak wędrówkę w kierunku północnym, gdyż tamtejsza pora sucha uniemożliwia im rozród. Początkowo zatrzymują się na południu Europu, a później lecą jeszcze bardziej na północ i wcale nie poprzestają na Polsce. Wielu osobnikom udaje się dotrzeć nawet do Skandynawii! To oznacza, że mamy szczęście gościć u siebie prawdziwego rekordzistę wśród motyli długodystansowych. Jak w 2018 r. ustalili hiszpańscy naukowcy, osetniki pokonują rocznie nawet 12,000 km, przelatując po drodze nad Morzem Śródziemnym i to aż dwukrotnie. Oczywiście nie chodzi tutaj o pojedyncze osobniki, bo żaden nie przeżyłby aż tyle, żeby pokonać taką odległość, ale ogólnie o wszystkie osetniki przylatujące na nasz kontynent. Pod względem pokonywanych odległości, osetniki biją na głowę o wiele bardziej znanego monarcha (Danaus plexippus) z Ameryki Północnej, który wędrując z północnej części USA do Kalifornii i Meksyku pokonuje najwyżej 4 tys. km. Oczywiście niektórym osobnikom Monarchów zdarza się przypadkiem pokonać Atlantyk i dotrzeć do Wielkiej Brytanii, ale są to osobniki zabłąkane, niesione wraz z wiatrami.

To jak wiele osetników pojawi się w Polsce w danym sezonie różni się w zależności od roku. Są lata, gdy jest ich bardzo mało lub nie ma prawie w ogóle, a może się zdarzyć rok, gdy przyleci ich cała chmara, tak jak właśnie w 2019 r. albo wcześniej w 2009 r. W tym ostatnim zresztą też miałem okazję obserwować nalot tego gatunku na nasz kraju, przy czym doświadczyłem tego w moim ukochanym Spychowie na Mazurach. Miało to też miejsce nieco później niż w 2019 r., bo na przełomie czerwca i lipca. Byłem wtedy pewny, że tego co widziałem, nie przebije już żaden nalot osetników na nasz kraj, ale jak się okazało, myliłem się. Wiele wskazuje na to, że ich przylot do Polski w 2019 r. był jeszcze liczniejszy. Obserwowałem je u siebie w Olsztynie i trochę się za nimi naganiałem, by zrobić im zdjęcia i opisać ten przylot w Gazecie Wyborczej. Początkowo nie było to takie proste, ponieważ widywałem je zwykle w locie i rzadko bywało, żeby któraś przysiadła na piasku lub na liściu jakiejś rośliny. Dopiero gdy znalazłem nasyp kolejowy porośnięty licznymi kwiatami, natrafiłem na mnóstwo pożywiających się osobników, które były tak zajęte spijaniem nektaru, że nawet nie były specjalnie płochliwe i elegancko szło robieni im zdjęć.

Tryb życia

Tak po prawdzie to o tym co najciekawsze, napisałem już wyżej, ale została nam jeszcze sprawa ich rozmnażania. Po to w końcu przylatują na północ. Po odbytej kopulacji samice składają jaja na roślinach żywicielskich, którymi są oczywiście osty, ale także ostrożenie, pokrzywy, łopiany, popłochy i podbiały. Tak, osetnik zdecydowanie upodobał sobie kolczaste i parzące rośliny. Ich gąsienice też są zresztą pokryte kolcami, z ubarwienia zaś są czarnozielone lub żółtozielone, co oznacza że dobrze się maskują wśród roślin żywicielskich, zwłaszcza gdy żerują między luźno wiszącymi liśćmi. Poczwarki, w które się zamieniają są zielone, szare lub złote o miłym dla oka połysku. Motyle drugiego pokolenia pojawiają się w połowie lipca są aktywne nawet do końca września, jeśli tylko pogoda im sprzyja. Spotkać je można głównie na terenach otwartych, choćby w ogrodach, na łąkach i leśnych polanach, ale unikają samych lasów.

Gdy nadejdzie ich czas, robią to, z czego słyną najbardziej, czyli wzbijają się w powietrze i odlatują do Afryki. Gdyby bowiem zostały u nas na zimę nie miałyby żadnych szans, aby przetrwać panujące wtedy niskie temperatury. Jak już wspomniałem, to jednak ciepłolubne, tropikalne motyle i nawet nasze coraz lżejsze zimy wciąż są dla nich zbyt chłodne. Najprawdopodobniej w najbliższych kilku latach osetniki będą do nas przylatywać w dużo mniejszych grupach, ale nawet wtedy mogą zaskoczyć. W 2018 r., czyli rok przed ich wielkim przylotem, niektóre osobniki zaskoczyły i pojawiły się bardzo wcześnie w naszym kraju, bo już w kwietniu, czyli o miesiąc za wcześnie! Sam natrafiłem na jednego takiego wcześniaka i przyznam, że naprawdę mnie zaskoczył. Osobniki, które przylatują do nas na wiosnę, często są sfatygowane i mają mniej lub bardziej uszkodzone skrzydła, co jednak w większości przypadków nie przeszkadza im latać. Dotyczyło to także większości osetników, jakie widziałem w 2019 r. Najlepiej oddaje to zdjęcie, które widzicie poniżej.

Strzępotek ruczajnik (Coenonympha pamphilus)

Posted by skorpion21 on 24 lutego 2017
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , , . 2 Komentarze

Strzępotek w pełnej krasie.Motyle kojarzą się nam z dużymi owadami, które zostały obdarzone przez naturę pięknie ubarwionymi skrzydłami. Rzecz jasna często tak właśnie jest, ale bywają również gatunki dużo skromniejsze w swym wyglądzie, a do tego stosunkowo nikłych rozmiarów. Takie strzępotki na ten przykład, nie dość, że małe, to jeszcze szaro-bure. To ostatnie tyczy się głównie spodniej strony ich skrzydeł, ale co zrobić, skoro to właśnie ją najchętniej nam pokazują? Mimo wszystko jest w nich coś, co sprawia, że możemy o nich powiedzieć „bure, ale za to urocze!”

Systematyka

A jest o kim tak mówić, ponieważ rodzaj Coenonympha liczy sobie w naszym kraju aż 6 gatunków. Wśród nich znajdują się gatunki zarówno rzadkie, jak również częste, a nawet wręcz pospolite. I do tych ostatnich zalicza się nasz bohater, który bardzo często pojawia się nie tylko w naturze, ale również w wszelkiej maści atlasach motyli. Od kuzynów można go łatwo odróżnić, ponieważ spód drugiej pary jego skrzydeł jest niemal zupełnie pozbawiony „oczek,” tak typowych nie tylko dla pozostałych strzępotków, ale w ogóle dla całej podrodziny oczennic (Satyrinae), do której się zalicza.

Wygląd

Jak wcześniej wspomniałem, strzępotek ruczajnik należy do bardzo małych motyli, rozpiętość jego skrzydeł sięga najwyżej 3,4 cm. Wierzch jego skrzydeł jest żółto-brunatny, a wokół nich obecna jest wyraźna, czarna obwódka. Oczywiście nie są to jakoś specjalnie krzykliwe barwy, powiedziałbym nawet, że klasyfikują się jako te bardziej skromne, ale i tak są bardziej barwne, niż ich spód. O ile na spodzie pierwszej pary skrzydeł mamy obecny żółtobrązową barwę i nawet po jednym, czarnym oczku na każdym z nich, o tyle druga para jest już po całości szara, bez żadnych kolorowych dodatków.

Gdzie go można spotkać?

Żerujący na kwiatach.W całej Polsce, jeden z najpospolitszych, rodzimych motyli. Spotkać go można na różnych terenach trawiastych, zarówno leśnych polanach, jak również łąkach czy nieużytkach. Nie jest zbyt wymagający, dlatego potrafi zasiedlić nawet niewielki skrawek zieleni, liczący sobie kilka hektarów. Dorosłe motyle możemy obserwować od końca kwietnia, aż do końca września, z przerwą w pierwszej połowie lipca. W ciągu roku możemy mieć dwa, a czasem nawet trzy pokolenia.

Tryb życia

Jak się słusznie domyślacie, a wielu z was pewnie widziało to naocznie, strzępotek bardzo rzadko paraduje ze swoją wierzchnią stroną skrzydeł. W czasie spoczynku prawie zawsze trzyma je zamknięte, a jak by tego było mało, odpoczywając np. w czasie chłodnej, pochmurnej aury, często wsuwa przednią parę skrzydeł pod tą drugą, mniej atrakcyjną, przez co odpoczywający strzępotek w ogóle traci swoje żółtawe akcenty i na pierwszy rzut oka wygląda bardziej jak jedna z mniej barwnych ciem, niż motyl dzienny z prawdziwego zdarzenia.

Rzecz jasna, najbardziej aktywny staje się podczas słonecznej, ciepłej aury. Jest wówczas bardzo rozlatany i wcale nie tak łatwo go podejść. Na całe szczęście, zwykle nie odlatuje daleko, ponieważ lubi się trzymać małego obszaru, a dodatkowo fruwa nisko wśród traw. Od czasu do czasu możemy go też przyłapać, jak spija nektar z polnych kwiatów, choć częściej zdarza się go zobaczyć, jak zwyczajnie odpoczywa sobie na źdźbłach. Czasami jednak, takie przysiadanie na trawach, miewa również podłoże godowe. Samce bowiem, wyczekują na nich, na przelatujące obok samice, w rzecz jasna wiadomym celu.

Samice natomiast, po odbytej kopulacji składają pojedynczo jajeczka, przyczepiając je do traw, tuż przy ziemi. Małe gąsienice, które się z nich wylęgną są zielone, z białymi pasami biegnącymi wzdłuż ciała i trzeba przyznać, że są jeszcze bardziej niepozorne, niż dorosłe. Na dodatek żerują głównie w nocy, co sprawia, że ich znalezienie jest naprawdę bardzo trudne. Na koniec dodam jeszcze, że zimują gąsienice ostatniego pokolenia w roku, natomiast przepoczwarczenie odbywa się przy ziemi, na trawach lub innych, okolicznych roślinach.

I na koneic jeszcze taki osobnik.

Polowiec szachownica (Melanargia galathea)

Posted by skorpion21 on 18 października 2016
Kategorie: Makro. Tagi: , , , , , , , . 1 Komentarz

Przyznam wam, że przez pewien czas byłem pewien, że już miałem okazję przedstawić wam tego motyla, dlatego choć w moich stronach nie jest jakoś specjalnie rzadki, to póki co jeszcze nie miałem okazji poruszyć jego tematu. W końcu jednak przeglądając dodane przez siebie motyle, zorientowałem się, że go brakuje, więc czym prędzej śpieszę, by wam go pokazać.

Systematyka

Polowiec szachownica, znany też jako szachownica galatea, jest przedstawicielem rusałkowatych (Nymphalidae), zaliczanym do podrodziny oczennic (Satyrinae). Trzeba jednak przyznać, że w przeciwieństwie do większości swoich kuzynów, typowe dla nich oczka są u niego bardzo skromne i obecne tylko na spodniej stronie skrzydeł. Dodam jeszcze, że jest jedynym przedstawicielem swego rodzaju w naszym kraju. To, w połączeniu z charakterystycznym wyglądem sprawia, że szachownica jest bardzo łatwa do rozpoznania.

Wygląd

Ze złożonymi skrzydłami.Rozpiętość skrzydeł polowca sięga 5 cm, czyli można powiedzieć, że to taki średniak świata motyli. Pod względem ubarwienia jest czarno-biały (chociaż ta czerń często popada w brąz), zwłaszcza na wierzchniej stronie skrzydeł, która przypomina wyglądem szachownice i właśnie dzięki temu polowiec zawdzięcza swoją nazwę. Na spodzie natomiast przeważa biel, a do tego, możemy na nim znaleźć po jednym oczku na przednich skrzydłach oraz po 5-6 na tylnych.

Jeśli chodzi o dymorfizm płciowy, to jest on dość słabo zaznaczony, ale też można go dostrzec. Generalnie samce są jaśniejsze, a ich biel jest znacznie czystsza niż u bardziej kremowych samic. Na spodzie natomiast, ciemny rysunek jest u samców szarawo-czarny, natomiast u samic jest on w bardziej ciepłych, brunatnych barwach. Rzadko, bo rzadko, ale czasami zdarzają się odmiany mające bardziej jednolite, białe, lub czarne ubarwienie.

Gdzie go można spotkać?

Liczny i powszechnie spotykany w całym kraju. W niektórych książkach przyrodniczych można się spotkać z twierdzeniem, że gatunek ten nie występuje w północno-wschodniej części Polski, ale jest ono przestarzałe, ponieważ od wielu lat, również w tej części kraju, jest on bardzo pospolity, co zresztą mogę potwierdzić dzięki własnym obserwacjom. Spotkać go można głównie na nasłonecznionych terenach trawiastych, a więc wszelkiego rodzaju łąkach czy polanach leśnych. Polowce fruwają od połowy czerwca do połowy sierpnia.

Tryb życia

Choć szachownica jest czarno-biała, to jednak pięknie kontrastuje na tle zielonych traw, wśród których najchętniej lata. Z tego co obserwuje, raczej unika fruwania na dalsze dystanse, choć czasem i to się jej zdarza. Zastanawia jednak, dlaczego zdecydowała się na takie barwy, skoro mogła mieć bardziej szarobure, mniej rzucające się w oczy, jak ma to miejsce u wielu innych oczennic. Cóż, odpowiedź znalazłem na stronie learnaboutbutterflies.com, gdzie mamy wyraźną i najwyraźniej trafną sugestię, że takie barwy są po prostu ostrzeżeniem dla drapieżników, zaś sam polowiec jest zwyczajnie niejadalny, a jeśliby się zgodzić z informacjami na tej stronie, to nawet trujący.

Dorosłe motyle chętnie odwiedzają najróżniejsze kwiaty, by móc z nich spijać nektar. Z tego co widzę, szczególnie chętnie odwiedzają te fioletowe, głównie świerzbnice i driakwie, ale z braku laku, mogą się skusić na białe krwawniki czy baldaszkowate. Jak na motyle, są stosunkowo powolne, ale potrafią być płochliwe i czasami trzeba się za nimi trochę naganiać.

Jeśli chodzi o gody, to samce polowców latają aktywnie tuż nad ziemią, w miejscach rozwijania się gąsienic i poszukują młodych samic, ponieważ jak się okazuje, te starsze, odwiedzające kwiaty, nie są dla nich interesujące. Po znalezieniu samiczki, samiec bez żadnych ceregieli łączy się w parę z samicą, po czym przysiadają sobie spokojnie na jakiejś trawie, czy wśród kwiatów i pozostają złączone przez co najmniej pół godziny. Zaniepokojone mogą odfrunąć na krótki dystans, zazwyczaj tam, gdzie zechce samica, ponieważ to właśnie ona decyduje wówczas o kierunku lotu, natomiast w czasie kopulacji, samicy często się zdarza opuścić swoje skrzydła, podczas gdy samiec zawsze trzyma je w zamknięciu.

W przeciwieństwie do dorosłych, gąsienice polowców mają niepozorne, brunatne barwy i zdecydowanie umykają naszej uwadze, przy czym młode pojawiają się w ciągu dnia, natomiast te starsze uaktywniają się tylko nocami. Żerują na różnych gatunkach traw, wiechlinach czy stokłosach. Ciekawostką jest fakt, że wraz z pokarmem, pobierają również związki chemiczne zwane flawonoidami, które odpowiadają za białą barwę dorosłych motyli. Pierwsze, młodziutkie gąsienice opuszczają swoje osłonki jajowe (które zaraz potem zjadają) gdzieś tak w okolicach września. Przez krótki czas żerują na trawach, po czym zimują u podstaw kęp traw. Później gąsienice pojawiają się wiosną i kontynuują żerowanie, aż do końca wiosny, gdy się przepoczwarczają.

Galeria: