czarnuchowate

Wszystkie wpisy otagowane „czarnuchowate”

Omięki (Lagria spp.) – zwiastuny lata

Posted by skorpion21 on 6 grudnia 2015

Kategorie: Makro. Tagi: chrząszcze, czarnuchowate, Lagria, lato, omięki, owady. 1 Komentarz

Jak mało które owady, omięki jednoznacznie kojarzą mi się z nieuchronnością nadchodzącego lata. Na przełomie czerwca i lipca, pojawiają się licznie na leśnych roślinach, zwracając przy tym na siebie sporo uwagi. Nie tylko moją zresztą. Wielu fotografów i obserwatorów przyrody pewnie również. Rzeczą naturalną jest więc chęć poznania ich dokładnej tożsamości. Jak się jednak okazuje, nie jest to tak proste, jak mogłoby wynikać z atlasów i encyklopedii.

Systematyka

Klasyfikacja omięków ma za sobą dość dynamiczny okres, w którym przechodziła wiele mniejszych, bądź większych zmian. W przeszłości były zaliczane do odrębnej rodziny omiękowatych (Lagriidae) i z taką klasyfikacją możemy się spotkać w starszych książkach, i kluczu do oznaczania. Obecnie jednak, rodzina ta przestała istnieć, zaś jej przedstawiciele zostali włączeni do czarnuchowatych (Tenebrionidae).

W naszym kraju mamy dwóch przedstawicieli z rodzaju Lagria. Jest to Lagria hirta oraz Lagria atripes. Ten pierwszy jest nie mniej powszechny w książkach i Internecie, co w naturze. Jeśli natomiast chodzi o tego drugiego… o jego istnieniu wiedzą chyba tylko entomolodzy i bardziej zaawansowani przyrodnicy. W książkach natomiast, trudno szukać jakiejkolwiek wzmianki na jego temat. A szkoda, ponieważ wiedza o nim jest bardzo ważna. Dlaczego? Oba te gatunki, są niemal bliźniaczo do siebie podobne. Można je odróżnić po cechach zewnętrznych, ale jest to szalenie trudne dla osoby nie mającej doświadczenia i spreparowanego osobnika pod mikroskopem stereoskopowym. Rozróżnienie ich ze zdjęć, jest natomiast obarczone sporym ryzykiem pomyłki, a czasem wręcz zupełnie niemożliwe. Z tego też względu, zdecydowałem się omówić cały rodzaj, bez rozróżniania sfotografowanych przed siebie osobników, choć mógłbym zaryzykować, że najprawdopodobniej są to Largia hirta. Dlaczego? O tym, napisze w dalszej części tekstu.

Wygląd

Te ciekawe chrząszcze osiągają około 1 cm. Na pierwszy rzut oka, łatwo możemy spostrzec dymorfizm płciowy między samcem i samicą. Ten pierwszy jest od niej znacznie smuklejszy i delikatniej zbudowany, Również czoło jego głowy jest znacznie węższe niż to u samicy. Pod względem ubarwienia, przedstawiciele obu płci są jednolicie czarni. Wyjątkiem są pokrywy, które są mniej lub bardziej brązowe, a do tego gęsto owłosione.

Jak wcześniej wspomniałem, pomiędzy obydwoma gatunkami występują drobne, nieznaczne niuanse, które pozwalają je odróżnić pod silnym powiększeniem oraz z odpowiednim doświadczeniem. Jeśli chodzi o L. hirta, to jest on nieco mniejszy niż L. atripes (ten pierwszy mierzy od 7 do 10 mm, ten drugi od 11 do 12 mm). Kolejną cechą jest punktowanie przedplecza, u L. hirta tworzą je szerokie, okrągłe wgłębienia, natomiast u L. atripes występuje jedynie w formie drobnych punkcików. Istotne są także oczy, które u L. hirta posiadają nieduże wcięcie, natomiast u L. atripes są one znacznie większe i wyraźniejsze. Podane przeze mnie cechy są „najłatwiejsze” do dostrzeżenia, dlatego zdecydowałem się na wymienienie właśnie ich. Przedstawiam je jednak w formie ciekawostki, ponieważ tak jak wspomniałem, bez dużego powiększenia i doświadczonego oka, również one mogą być trudne do dostrzeżenia, szczególnie na zdjęciach gorszej jakości. Z tego też względu, najlepiej jest je oznaczać wyłącznie do rodzaju (czyli omięk Lagria sp.).

Gdzie je można spotkać?

W występowaniu obu tych gatunków również możemy dostrzec wyraźne różnice. Lagria hirta jest szeroko rozprzestrzeniony w całej Polsce i zdaje się być jednym z pospolitszych chrząszczy w ogóle. Spotkać go można głównie w różnych lasach, zaroślach, polanach, a nawet w parkach. Szczególnie upodobał sobie tereny wilgotne. Dorosłe osobniki pojawiają się na przełomie maja oraz czerwca i obserwuje się je do lipca, a samice niekiedy do sierpnia, a nawet września. Inaczej wygląda sytuacja z jego kuzynem.

Lagria atripes jest zdecydowanie rzadszy, a do tego znany głównie z zachodniej części naszego kraju. Z tego też względu bardziej prawdopodobne jest to, że sfotografowane przeze mnie osobniki to L. hirta, jednak absolutnej pewności mieć oczywiście nie mogą, bo kto wie, czy i w Olsztynie nie żyją sobie jakieś osobniki L. atripes, tylko jeszcze nie zostały przez nikogo odkryte. A skoro znów do niego nawiązałem, to muszę dodać, że podobnie jak pospolitszy kuzyn, zamieszkuje głównie lasy, przy czym szczególną ciągotę wykazuje w stosunku do dębów i właśnie w ich pobliżu można go najliczniej spotkać. Nieco bardziej różni się też pora jego występowania, gdyż pojawia się w maju i można go obserwować do lipca, ale nigdy w późniejszych miesiącach.

Tryb życia

Dorosłe chrząszcze możemy spotkać bardzo łatwo. Wystarczy wybrać się do pierwszego lepszego lasu, w czasie pory ich występowania, a jestem pewien, że wypatrzycie ich całe mnóstwo na różnych roślinach, zarówno zielnych, jak i krzewach. Nie są płochliwe, ani też specjalnie ruchliwe. Po prostu siedzą bądź wolno kroczą przed siebie, zupełnie tak, jakby były flegmatyczne. Potrafią także latać, ale nie wychodzi im to najlepiej, dlatego czynią to stosunkowo rzadko. Omięki są zdecydowanymi roślinożercami, odżywiającymi się różnymi tkankami roślinnymi. Żywią się głównie liśćmi, zarówno tymi na drzewach i krzewach, jak również opadłymi, już uschniętymi. Oprócz nich, mogą także zgryzać korę lub pożerać kwiatowy pyłek.

Jeśli chodzi o rozwój, to samica składa jajeczka wśród szczątków roślinnych, leżących na glebie lub bezpośrednio do tej drugiej. Larwy wylęgają się gdzieś tak po dwóch tygodniach. Ich głównym pokarmem są opadłe liście. Rozwój trwa u nich dwa lata, w międzyczasie którego dwukrotnie zimują. Przepoczwarczenie następuje w specjalnej, owalnej komorze, zbudowanej tuż pod powierzchnią gleby lub w zmurszałym drewnie. Dorosłe chrząszcze pojawiają się po jednym lub dwóch tygodniach.

Ciekawostką może być fakt, że strawienie kory czy opadłych liści nie jest łatwym zadaniem, dlatego w przewodach pokarmowych tych chrząszczy żyją specjalne bakterie, które ułatwiają im ich trawienie. Takie zjawisko zwie się endosymbiozą.

Borzewka (Diaperis boleti) – grzybowy piękniś

Posted by skorpion21 on 20 czerwca 2015

Kategorie: Chrząszcze. Tagi: borzewka, chrząszcz, czarnuchowate, Diaperis boleti, grzyby, owad. Dodaj komentarz

Tak wiem, ostatnio sporo u mnie chrząszczy związanych z grzybami, ale trochę mi się ich uzbierało, więc wypada je wszystkie przedstawić. A tego naprawdę warto, ponieważ spośród nich wszystkich, jest chyba najładniejszy i choćby z tego powodu dobrze będzie przyjrzeć mu się bliżej. Jeśli będziecie chcieli tego dokonać w naturze, to pamiętajcie, by zatkać przy nim nos, gdyż zapach, który wydziela jest wyjątkowo nieprzyjemny.

Wygląd

Ten niezwykle ciekawy przedstawiciel rodziny czarnuchowatych (Tenebrionidae) jest jedynym przedstawicielem swego rodzaju, nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie.

Dorosły chrząszcz osiąga od 6 do 8 mm. Jego ciało jest niemal kuliste, wypukłe i silnie błyszczące. Głowa mała, zaś znajdujące się na niej duże oczy są przedzielone występem policzka. Ciało najszersze jest w jego środkowej części. Nogi niezbyt duże, skrzydła zaś dobrze rozwinięte, dzięki czemu potrafi latać.

Pod względem ubarwienia, niemal po całości jest czarny. Na każdej z pokryw występują dwie, faliste, jaskrawo-pomarańczowe plamy. Dzięki nim, borzewka z ubarwienia przypomina niektóre gatunki grabarzy (Nicrophorus spp.), choć pod względem kształtu ciała, zdecydowanie bliżej jej do stonkowatych (Chrysomelidae). Oprócz plam, na każdej z pokryw występuje kilka rządków drobnych punkcików. Jeśli chodzi o zmienność w ubarwieniu, to przejawia się u nich bardzo rzadko i polega głównie na zmiennej wielkości plam.

Gdzie ją można spotkać?

Występuje pospolicie w całym kraju. Znaleźć ją można w lasach liściastych i mieszanych, w których pojawia się głównie na grzybach porastających pnie drzew.

Tryb życia

Tak jak wspomniałem wyżej, borzewkę można znaleźć na nadrzewnych grzybach. Do jego ulubionych należy żółciak siarkowy (Laetiporus sulphureus) i to właśnie na nim pojawia się najliczniej (mogę to potwierdzić z własnego doświadczenia, gdyż na jednej kolonii żółciaka miałem okazję trafić na dziesiątki borzewek, jeśli nie więcej). Niekiedy można go znaleźć również na hubiaku pospolitym (Fomes fomentarius), pniarku obrzeżonym (Fomitopsis pinicola) i paru innych hubach, ale pojawia się na nich znacznie rzadziej, i nie aż tak licznie. Przy wyborze owocników kieruje się ich kondycją. Im starsze i bardziej się rozkładające, tym dla nich lepiej. Aktywne w ciągu dnia, powoli chodzą po powierzchni ich kapeluszy, zarówno od spodu, jak i po zewnętrznej stronie. Początkowo zdają się być kompletnie niepłochliwe, jednak im dłużej się nimi interesujemy, tym one stają cię coraz bardziej nieśmiałe. Z czasem większość z nich chowa się w zakamarkach grzyba oraz kory drzewa, na którym rośnie. Tylko nieliczne, co jakiś czas wychodzą się przespacerować, zwłaszcza gdy są pobudzone godami lub po prostu głodne. Borzewki są niezwykle żarłoczne. Co i rusz obserwowałem, jak któryś z osobników zatapiał swoje żuwaczki w grzybie, często dosłownie stając na głowie (na jednym ze zdjęć możecie zobaczyć osobnika, który tak się przechylił podczas konsumpcji, że dosłownie uniósł swoje nogi do góry i przez pewien czas tkwił w tej pozycji, mimo że w międzyczasie przeszkadzał mu jego kolega).

Konsumpcja swoją droga, jednak naprawdę burzliwie przebiegają u nich gody. Samce dwoją się i troją przy ganianiu za samiczkami, jednak nie zawsze jest łatwo skłonić je do godów, zwłaszcza gdy samiczki wolą jeść. Niektóre samce starają się być wówczas bardzo stanowcze. Wyciągają więc swoje odwłoki do przodu i szturchają je w głowę, byle tylko odwieść je od pożerania grzybów. Inne, nie bawią się w takie ceregiele. Podchodzą od tyłu lub z boku, przechylają swoje ciała w bok, wyciągają odwłoki i próbują złączyć się z samiczką… tylko tak bardziej z ukosa. Cóż, nie zawsze jest to skuteczna metoda, dlatego prędzej czy później decydują się wdrapać na grzbiet samiczki i przystąpić do klasycznej kopulacji. Oczywiście chętnych do kopulowania samców bywa więcej, dlatego często dochodzi między nimi do przepychanek. Obserwowanie borzewke jest naprawdę fascynujące, gdyby nie ten ich paskudny zapach, który czuć już z daleka. Początkowo, gdy pierwszy raz się zetknąłem z żółciakiem, byłem pewny, że to sam grzyb tak pachnie… dopiero później odkryłem, że to jednak sprawka borzewek.

Samice po odbytej kopulacji składają jaja, głównie pojedynczo lub w niedużych skupiskach. Przy pomocy pokładełka umieszczają je bezpośrednio w owocnikach grzyba. Są wówczas stosunkowo spokojne i najmniej skłonne do uciekania przez obiektywem aparatu. Rzecz jasna, składanie jaj wcale im nie przeszkadza w podjadaniu. Larwy, które się z nich wylęgną rozwijają się wewnątrz grzyba, którym zresztą się żywią. W nim też następuje również ich przepoczwarczenie się. Całkowity rozwój tego chrząszcza trwa 1 rok. Zimują osobniki dorosłe, ukryte m.in. pod korą.

Grzybiec (Bolitophagus reticulatus) – czarnuch

Posted by skorpion21 on 14 czerwca 2015

Kategorie: Chrząszcze. Tagi: Bolitophagus reticulatus, chrząszcz, czarnuchowate, grzybiec, grzyby, owad. 1 Komentarz

Nie tak dawno pokazałem wam malutkiego, błyszczącego Cyllodes ater, chrząszcza, którego życie toczy się wokół hub. Cóż, nie jest ich jedynym miłośnikiem. Zalicza się do nich również nasz dzisiejszy bohater, którego spotkałem dokładnie w tym samym miejscu, co wspomnianego wcześniej C. ater.

Systematyka

B. reticulatus zalicza się do rodziny czarnuchowatych (Tenebrionidae). To ciekawa grupa chrząszczy, ale przyznam, że nie często się z nimi spotykam. W naszym kraju, czarnuchowate liczą sobie 85 gatunków. Wiele z nich prowadzi jednak skryty tryb życia, to też nie widuje się ich zbyt często. Jeśli chodzi o rodzaj, do którego zalicza się grzybiec, to mamy w nim jeszcze jeden gatunek, czyli Bolitophagus interruptus. Jest jednak wyraźnie mniejszy, jego głowa nie jest tak szeroka jak długość przedplecza, a punktowanie na jego pokrywach zdecydowanie różni się głębokością i wielkością.

Wygląd

Nasz bohater osiąga od 6 do 8 mm. Jego głowa ma charakterystyczny, półkolisty kształt… przypomina trochę końcówkę jakiejś szufli albo szpadla. Jej szerokość jest taka sama jak długość całego przedplecza. Jeśli chodzi o to ostatnie, to jego boki są spłaszczone, a krawędzie mocno ząbkowane. Pokrywy skrzydłowe z rzucającym się w oczy urzeźbieniem oraz delikatnie karbowanymi żeberkami. Pod względem ubarwienia, grzybiec jest przeważnie matowo-czarny, ale zdarzają się też osobniki brunatne.

Gdzie go można spotkać?

Choć nie został wykazany ze wszystkich krain, to najpewniej żyje w całej Polsce. Nie jest rzadki, ale prowadzi raczej skryty tryb życia, dlatego nieczęsto się go widuje Spotkać go można głównie w lasach liściastych i mieszanych, wszędzie tam, gdzie występują huby.

Tryb życia

Wracając jeszcze na moment do ubarwienia… mogą się czasami trafić osobniki z brunatnymi plamami. Jeśli jednak dokładniej im się przyjrzymy, szybko odkryjemy, że te „plamy” są ruchome. W rzeczywistości, są bowiem skupiskami roztoczy, które chętnie podróżują na grzbiecie tych chrząszczy. Nie są dla nich szkodliwe, gdyż wykorzystują je jedynie jako transport, ale trzeba przyznać, że grzybce nie mają lekko z nimi na własnych barkach.

Życie naszego bohatera toczy się wokół hub i to właśnie na nich można go najliczniej spotkać. Pod względem gatunkowym, wybiera głównie hubiaka pospolitego (Fomes fomentarius) i czyreń ogniowy (Phellinus igniarius). Przy grupie tych grzybów, często może przebywać cała kolonia grzybców, złożona z wielu osobników. Niektóre z nich uaktywniają się już za dnia i wówczas można je zauważyć, jak powoli wędrują po owocnikach, ale też po pniach i pniakach drzew na których rosną. Ciekawe jest to, że preferują te huby, które zadomowiły się na pniach drzew liściastych (buki, topole), rzadziej zaś wybierają te na iglastych. Nie są to chrząszcze płochliwe, ale dłużej niepokojone mogą zwyczajnie schować się pod jakąś odstająca korą. I właśnie tam, można znaleźć ich największe skupiska. Są wówczas bardzo spokojne i nawet przy przypadkowym oderwaniu takiej kory, nie wykazują zbytniej ruchliwości… a przynajmniej nie od razu. Jeśli chodzi o pokarm, to tym są oczywiście owocniki huby i to zarówno, gdy są imago, jak również larwami. Te ostatnie są białawe, z dużą, żółtawą głową zaopatrzoną w silny aparat gębowy oraz krótkimi nóżkami. Ich rozwój trwa dwa lata.

Wyruta karmazynowa (Pseudocistela ceramboides) – czerwony czarnuch!

Posted by skorpion21 on 7 listopada 2013

Kategorie: Chrząszcze. Tagi: chrząszcz, czarnuchowate, las, owad, Pseudocistela ceramboides, Wyruta karmazynowa. 2 Komentarze

Widzieliście kiedyś takiego chrząszcza? Osobiście po raz pierwszy spotkałem się z nim kilka lat temu, w olsztyńskim Lesie Miejskim, kiedy to wałęsałem się w po nim w nadziei, że spotkam jakieś ciekawe owady. Przyznam, że mój bohater pojawił się dość niespodziewanie i na szczęście po dłuższym locie postanowił spocząć pośród liści młodej leszczyny. Nie usadowił się zbyt wygodnie do robienia zdjęć, to też trochę musiałem się namęczyć, by mu je zrobić. Zależało mi na tym, ponieważ nie miałem wtedy pojęcia co to za jeden. W pierwszej chwili, gdy go zobaczyłem pomyślałem, że to któryś z ogniczków, ale nie. Te są bowiem płaskie, a spotkany prze mnie chrząszcz – jak sami widzicie – jest dość wypukły. Zrobiłem mu więc trochę zdjęć i pozostawiłem go tam w spokoju.

Byłem pewien, że to moje pierwsze i ostatnie spotkanie z tak niezwykłym gatunkiem, ale nie. Coś mnie bowiem tknęło, by powędrować z jednej części lasu do drugiej, tej biegnącej wzdłuż rzeki Wadąg (fragment, w którym łączy się z Łyną). I słusznie zrobiłem. Kiedy bowiem zszedłem po stromym brzegu, by przyjrzeć się owadom nad samą wodą, ujrzałem topiącego się w wodzie chrząszcza. Zasadniczo nie ingeruję w przyrodę, ale tym razem uznałem, że jednak dobrze będzie podać biedakowi pomocną dłoń… a w tym wypadku długi patyk. Opłaciło się. Gdy wyciągnąłem go na brzeg, okazało się, że po raz drugi stanąłem oko w oko z tym nieznanym mi chrząszczem. Tym razem postanowiłem zafundować mu dłuższą sesję. W międzyczasie próbował odlecieć, ale kiepsko było u niego ze startem, więc po zrobieniu mu zdjęć, zostawiłem go na liściu, aby mógł się… otrząsnąć po tym wszystkim. W mojej głowie wciąż jednak tkwiło jedno, zasadnicze pytanie. Kim jest spotkany przeze mnie chrząszcz?

Systematyka

Przyznam, że odpowiedź na to pytanie nie była wcale taka prosta, dlatego zajęło mi trochę czasu, zanim do niej doszedłem. Oczywiście wykluczyłem ogniczkowate. Inne znane mi rodziny zresztą też. I to był właśnie błąd. W końcu odkryłem, że to Pseudocistela ceramboides. Zwróćcie uwagę na nazwę gatunkową „ceramboides.” Okazuje się, że nie tylko ja miałem kłopot z odpowiednim zaklasyfikowaniem tego chrząszcza. W 1758 r. ten sam problem miał również Karol Linneusz. Tak, to ten słynny przyrodnik, odpowiedzialny za początki systematyki żywych organizmów. W jednej ze swoich najważniejszych prac, konkretnie w „Systema Naturae” edycja 10, zaklasyfikował ten gatunek do rodzaju… Chrysomela! Oczywiście są to rynnice, zaliczane do rodziny stonkowatych (Chrysomelidae) i trzeba przyznać, że poza podobnym ubarwieniem pokryw, niewiele je łączy z naszym bohaterem. Łączenie tego gatunku z tym rodzajem można więc uznać za poważny błąd, ale w końcu kto ich nie robi, prawda?

Zresztą Linneuszowi zdarzały się większe wpadki. W pierwszej edycji swojej pracy, zaklasyfikował wieloryby do… ryb! Na całe szczęście w 10 się poprawił i przerzucił je tam, gdzie być powinny, czyli do ssaków. W każdym razie, przy klasyfikowaniu naszego chrząszcza do Chrysomela, Linneusz dostrzegł jego podobieństwo do kózkowatych (Cerambycidae), co zresztą zawarł w jego nazwie. W taką pozycje systematyczną można już bardziej uwierzyć, szczególnie gdy spojrzy się na jego czułki. Późniejsze losy tego chrząszcza, były zresztą nie mniej zakręcone. Dzięki polskiemu kluczowi do oznaczania chrząszczy, możemy się dowiedzieć, że został zaliczony do rodziny cisawkowatych (Alleculidae). Nie trwało to jednak długo, gdyż niedługo potem, nasz chrząszcz, razem ze wszystkimi cisawkowatymi, został połączony z zupełnie inną, znaną głównie dzięki tzw. „mącznym robakom.” Tak, chodzi o czarnuchowate (Tenebrionidae) i do dzisiaj, w tej właśnie rodzinie pozostaje (choć czasami, nadal można się spotkać z odrębnym klasyfikowaniem cisawkowatych).

Wygląd

Systematyka systematyką, ale trzeba przyznać, tak po prawdzie wcale nie wygląda na przedstawiciela tej rodziny. Oczywiście, wiele czarnuchowatych, nie jest czarnych, jak mylnie sugeruje to nazwa… ale znów ta jego sylwetka, też tak do końca nie pasuje. Dorosły chrząszcz dorasta gdzieś tak do 1,2 cm. Całe jego ciało jest owalne (nie podłużne, jak np. u mączniaka młynarka) i jak wcześniej wspomniałem dość wypukłe. Głowa i przedplecze są dość małe w stosunku do reszty ciała. Czułki długie i cienkie, charakterystycznie ząbkowane. U samców, czułki są dłuższe niż u samic i przekraczają połowę długości pokryw. Również oczy różnią się w zależności od płci. W przypadku samców są one większe, bardziej wyłupiaste, położone bliżej siebie. U samiczek natomiast są znacznie mniejsze, bardziej oddalone od siebie i mniej rzucające się w… oczy. Jeśli już mówimy o dymorfizmie płciowym, to dodam jeszcze, że samce są zwykle mniejsze od samiczek i smuklejsze (choć też bez przesady). Pokrywy obu płci posiadają bardzo wyraźne rowki i są pokryte licznymi, złotawymi włoskami. Odnóża są dość cienkie, niezbyt proporcjonalne do reszty ciała.

Kwestia ubarwienia jest bardzo ciekawym zagadnieniem, dlatego warto ją potraktować z osobna. U standardowo ubarwionych osobników, głowa, czułki, przedplecze oraz nogi są czarne, natomiast pokrywy brunatno-czerwone, cynamonowe lub wręcz zupełnie pomarańczowe. Istnieje jednak odmiana barwna, zwąca się po łacinie serrata. Osobniki o takim ubarwieniu są niemal takie same, jak formy „klasyczne,” jednak ich przedplecza są w kolorze pokryw… zupełnie jak u większości osobników, które spotkałem na swojej drodze. Co ciekawa, w naszym kraju, jak podaje klucz do oznaczania cisawkowatych, chrząszcze z tej odmiany barwnej, są znacznie liczniejsze niż te o odmianie podstawowej. Oczywiście, klucz ten wydano w 1976, więc od tego czasu mogło się wiele zmienić. Dlatego właśnie, myślę, że warto dokładniej zbadać tę kwestię i przekonać się, czy obecnie również tak jest. Ciekawostką jest również fakt, że świeżo po wyjściu z poczwarki, chrząszcz ten, ma jednolicie żółte pokrywy i dopiero z czasem nabiera właściwego sobie koloru.

Gdzie go można spotkać?

Wydaje się, że w całej Polsce i nie jest nawet specjalnie rzadki, ale ze względu na dość skryty tryb życia nie widuje się go zbyt często. Występuje w lasach liściastych oraz mieszanych. Dorosłe owady pojawiają się w drugiej połowie maja i można je spotykać do lipca.

Tryb życia

Jeśli chodzi o życie, to jego największą pełnią cieszą się z pewnością larwy. Z wyglądu do złudzenia przypominają larwy mączniaka młynarka, choć… zdają się być z lekka ładniejsze. Ich ciało jest jasnożółte, segmenty wyraźnie porozdzielane pomarańczowymi prążkami, głowa zaś ciemnopomarańczowa (jak kiedyś taką znajdę, to koniecznie będę wam musiał ją pokazać). Larwy naszego bohatera żyją przeważnie w dziuplach oraz przy podstawie drzew liściastych, rzadziej iglastych. Rozwijają się w zmurszałym, przegrzybiałym drewnie, często wśród trocin i odchodów, pozostawionych przez larwy innych owadów, żerujących wewnątrz drewna. W takich miejscach potrafią być zresztą bardzo liczne. Prócz tego mogą również żerować w suchej próchnicy, przy szyi korzeniowej drzew. Larwy są również tym stadium rozwojowym, które zimuje i to co najmniej dwa razy. Do przepoczwarczenia się dochodzi wiosną. Wówczas to larwa tworzy sobie specjalny kokon, zbudowany z trocin, próchnicy oraz… własnych odchodów.

A co z dorosłymi owadami? Cóż… nie mam zbyt dużo informacji na temat ich zwyczajów (np. o tym czym się odżywiają), ale wiem, że P. ceramboides prowadzą dość skryty tryb życia. Dzień spędzają ukryte w dziuplach drzew. Uaktywniają się dopiero o zmierzchu. Wówczas zaczynają latać w poszukiwaniu swoich partnerów. Wtedy też zdarza im się przylatywać do światła (tak przynajmniej podaje niemiecka Wikipedia). Osobiście zawsze je widywałem za dnia, więc jak widać, ten ich nocny tryb życia, nie zawsze jest sztywną regułą.