Powiem wam szczerze, nie lubię zmian w nazwach owadów. Człowiek się przyzwyczai do jednej, a później musi się przestawiać, co wcale nie jest łatwe. We wszystkich swoich książkach, chrząszcz, którego wam dzisiaj przedstawię, widnieje pod nazwą ściga fioletowa. Owszem, czasami pojawiała się też ta druga nazwa, ale raczej jako dodatkowa, używana czasem zamiennie. Trochę się więc zdziwiłem, gdy szukając teraz informacji o tym chrząszczu do artykułu, spostrzegłem, że wszędzie widnieje teraz pod nazwą zagwoździka. Cóż, mimo wszystko nie będę polemizował z tą zmianą i takie właśnie nazewnictwo zastosuje także u siebie. Zresztą… to nawet nie jest zły pomysł. Dzięki temu nie będzie pomyłek np. ze ścigą purpurową, która należy do zupełnie innego rodzaju. Poza tym, sami chyba przyznacie, że „zagwoździk fiołkowy” brzmi po prostu uroczo.

Systematyka i wygląd

W naszym kraju mamy trzech przedstawicieli rodzaju Callidium. Najbardziej zbliżona wyglądem do naszego gatunku jest Callidium aeneum, której ciało jest metaliczno-zielone, a pokrywy mocno pomarszczone. Callidium coriaceum ma z kolei brunatne ubarwienie.

Ściga fioletowa nie jest zbyt duża, rozmiary jej ciała wahają się w granicach 8-16 mm. Jej ciało jest mocno spłaszczone, przedplecze zaokrąglone i pomarszczone, zaś uda wyraźnie zgrubiałe, szczególnie na ostatniej parze. Zmarszczki znajdują się również na pokrywach, ale nie są one aż tak duże, jak C. aeneum. Pod względem ubarwienia jest ciemno-niebieska, o metalicznym połysku.

Gdzie ją można spotkać?

Pospolita w całym kraju. Zamieszkuje głównie lasy iglaste oraz mieszane. Pojawia się także na zrębach, w tartakach i miejscach obróbki drewna. Chrząszcze te bywają silnie przywiązane do miejsc w których przyszły na świat i jeśli wciąż istnieją, to potrafią je zasiedlać przez wiele lat. Dorosłe osobniki pojawiają się od maja do lipca bądź sierpnia.

Tryb życia

Dorosłe chrząszcze można najłatwiej spotkać na ich drzewach żywicielskich, a tymi są głównie iglaste (świerki, sosny, jodły i modrzewie), a czasem też liściaste (buki, dęby, wierzby i wiele innych). Interesują je głównie martwe i suche drzewa. Na nich odbywają się gody i w spękaniach ich kory samice składają jajeczka. Larwy żerują tuż pod korą, drążąc płytkie, kręte i często się przecinające chodniki, które zahaczają o drewno i są wypełnione trocinami. Cały rozwój trwa dwa lata, ale w mocno wysuszonym drewnie, może się on przedłużyć o rok lub dwa. Pod koniec rozwoju (czyli w maju i czerwcu), larwa wgryza się w głąb drewna (gdzieś tak na głębokość 10 cm) i tworzy sobie kolebkę poczwarkową. W niej też się przeobraża. Dorosłe wydostają się przez ten sam otwór, który wygryzły, będąc larwami. Ze względu na swoją działalność, zagwoździk bywa uznawany przez leśników za szkodnika drewna.