Sieciarki (Neuroptera)

Sieciarki (Neuroptera), znane też jako siatkoskrzydłe, to rząd liczący na świecie około 6 tys. gatunków, oraz 86 w Polsce. Owady te mają przeważnie dość delikatną budowę ciała oraz dwie pary, gęsto użyłkowanych skrzydeł. Na głowie znajdują się duże, półkoliste oczy, które często połyskują, oraz czułki, których długość może być dość różna. Aparat gębowy mają natomiast gryzący. Pod względem rozmiarów są to przeważnie małe i średniej wielkości owady, ale trafiają się również duże gatunki, np. mrówkolwy (Myrmeleon sp.), których rozpiętość skrzydeł może sięgać 6 cm. Pod względem ubarwienia są bardzo różnorodne. Wspomniane mrówkolwy, mają niepozorne, szare ubarwienie, ale już np. złotooki (Chrysopidae) są zielonkawe, lub nawet niebieskawe. Niektóre sieciarki wyróżniają się spośród innych pewnymi specjalnymi cechami, np. bielotkowate (Coniopterygidae) są po całości pokryte białawym, woskowym nalotem, natomiast przedstawiciele rodziny Mantispidae mają chwytne odnóża pierwszej pary. Skoro o tym mowa, siatkoskrzydłe są przeważnie drapieżne i polują na drobne owady. Część z nich, np. złotooki, uzupełniają dietę pokarmem roślinnym, np. nektarem bądź pyłkiem. Larwy siatkoskrzydłych także są drapieżne. W łapaniu innych owadów, pomagają im wydłużone, zakrzywione żuwaczki, za pomocą których je wysysają. Niektóre z nich przystosowały się do specyficznego środowiska lub typu ofiary. Żyjące pod wodą larwy okudlicowatych (Sisyridae) wysysają gąbki, z kolei larwy mrówkolwów kopią w piasku lejkowate pułapki, w których wyczekują na potencjalne ofiary.

Mrówkolwowate (Myrmeleontidae)

Najliczniejsza rodzina sieciarek, licząca na świecie około 2 tys. gatunków. W Polsce jednak, mamy ich tylko 8 gatunków. Najpospolitszym z nich jest mrówkolew pospolity (Myrmeleon formicarius), pozostałe są znacznie rzadsze. Dorosłe owady są bardzo duże, długość ich ciała może sięgać 3,5 cm. Na pierwszy rzut oka, mrówkolwy przypominają wyglądem ważki równoskrzydłe, ale mają zdecydowanie dłuższe czułki i gęsto usiatkowane (użyłkowane) skrzydła. Dorosłe mrówkolwy prowadzą nocny tryb życia. Wówczas fruwają nisko nad roślinami, poszukując drobnych owadów jako pokarmu. Spotkać je można głównie na obrzeżach lasów. Znacznie bardziej znane są larwy, które kopią w piasku lejkowate dołki, po czym czają się na ich dnie. Ich głównym pokarmem są mrówki, ale łapią praktycznie wszystkie drobne stawonogi, które wpadną do ich pułapki. Chwytają je potężnymi, ząbkowanymi żuwaczkami, którymi je wysysają. Kiedy zdobycz próbuje się wymknąć, zostaje obrzucona gradem piaskowych ziarenek, po czym osuwa się i wpada prosto w otwarte żuwaczki.

Mrówkolew pospolity (Myrmeleon formicarius)

Strumycznikowate (Osmylidae)

Nieduża rodzina siatkoskrzydłych, licząca na całym świecie 160 gatunków, natomiast w Polsce występuje tylko jeden jej przedstawiciel, czyli strumycznik zwyczajny (Osmylus fulvicephalus). W większości są to owady małej i średniej wielkości, wiele z nich posiada plamki na skrzydłach, a niektóre gatunki potrafią wytwarzać cuchnące substancje, mające na celu odstraszać drapieżniki. Dorosłe osobniki, często żyją w pobliżu cieków wodnych, gdzie polują na inne owady, larwy natomiast prowadzą ziemno-lądowy tryb życia i również są drapieżne.