Pasikoniki (Tettigonioidea)

Nadrodzina pasikoników, która skupia w sobie właściwie tylko jedną rodzinę i właśnie na niej skupimy się w dalszej części tekst.

Pasikonikowate (Tettigoniidae)

Rodzina prostoskrzydłych, licząca na świecie ponad 8 tys. gatunków. W Polsce natomiast mamy ich 34. Systematyka tej rodziny nie jest do końca jasna. Niektóre podrodziny (np. mieczniki, Conocephalinae albo długoskrzydlaki, Phaneropterinae) są traktowane przez naukowców jako odrębne rodziny. Pasikonikowate to przeważnie średnie lub duże owady, o maskującym ubarwieniu (głównie zielonym, ale trafiają się bardziej kolorowe gatunki). Na głowie, która przypomina trochę końską (stąd nazwa), znajdują się długie i cienkie czułki, oczy złożone oraz silny aparat gębowy typu gryzącego. Na tułowiu mamy natomiast długie odnóża trzeciej pary, przystosowane do wykonywania dalekich skoków oraz najczęściej dobrze rozwinięte skrzydła. U samic, odwłok zakończony jest mniej lub bardziej długim pokładełkiem, głównie szablastym, bądź zakrzywionym. Przedstawicieli tej rodziny można spotkać na różnych siedliskach, głównie trawiastych, ale trafiają się również w lasach (wiele z nich lubi przebywać na krzewach lub drzewach). Większość z nich to wszystkożercy, w diecie których dominuje jednak pokarm mięsny. Dotyczy to szczególnie większych gatunków, które są drapieżne i polują na inne owady (dzięki temu są przeważnie bardzo pożyteczne). Od czasu do czasu, żywią się jednak także pokarmem roślinnym. Cechą charakterystyczną pasikoników jest obecność aparatu strydulacyjnego na pierwszej parze skrzydeł. Samce muszą więc nimi pocierać o siebie, by wydobyć dźwięki. Aparat słuchowy pasikoników jest natomiast umieszczony na goleniach przednich nóg. Większość pasikoników to pospolite gatunki, ale nie dotyczy to wszystkich. Dwa z nich, stepówka (Gampsocleis glabra), oraz Isophya stysi znajdują się pod całkowitą ochroną.