Koziułkowate (Tipulidae)
Ogromna rodzina muchówek, licząca na świecie ponad 15 tys. gatunków. W Polsce natomiast mamy ich z jakieś 80. Przedstawiciele tej rodziny charakteryzują się smukłym, silnie wydłużonym ciałem oraz jeszcze cieńszymi i dużo dłuższymi nogami. Taki wygląd upodabnia koziułki do komarów, od których są jednak zdecydowanie większe. Nasz największy gatunek, czyli koziułka wielka (Tipula maxima), jest również jedną z największych rodzimych muchówek w ogóle (dorasta do 4 cm, a rozpiętość jej skrzydeł sięga 6,5). Mimo groźnego wyglądu, koziułki są jednak całkowicie nieszkodliwe. Dorosłe ograniczają się jedynie do zlizywania słodkich cieczy (nektaru, spadzi), ponieważ ich aparat gębowy na więcej im nie pozwala, a wiele z nich w ogóle się nie odżywia. Zupełnie inaczej jest z larwami. Te są robakowate i szare. Zamieszkują wilgotne siedliska, głównie gleby sąsiadujące z wodami, a niektóre bezpośrednio pod wodą. Żywią się głównie martwymi szczątkami organicznymi, ale niektóre z nich mogą podgryzać korzenie i te bywają traktowane jako szkodniki. Istnieje też grupa Ctenophorinae, złożona w naszym kraju z 7 gatunków. Są to przeważnie gatunki rzadkie, których larwy są saproksyliczne, co oznacza, że rozwijają się w martwym drewnie. Mimo, że wiele z tej siódemki, to gatunki znajdujące się chociażby na Czerwonej Liście, to żadne nie są pod ochroną prawną.
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie…
Ogromna rodzina muchówek, licząca na świecie ponad 15 tys. gatunków. W Polsce natomiast mamy ich z jakieś 80. Przedstawiciele tej rodziny charakteryzują się smukłym, silnie wydłużonym ciałem oraz jeszcze cieńszymi i dużo dłuższymi nogami. Taki wygląd upodabnia koziułki do komarów, od których są jednak zdecydowanie większe. Nasz największy gatunek, czyli koziułka wielka (Tipula maxima), jest również jedną z największych rodzimych muchówek w ogóle (dorasta do 4 cm, a rozpiętość jej skrzydeł sięga 6,5). Mimo groźnego wyglądu, koziułki są jednak całkowicie nieszkodliwe. Dorosłe ograniczają się jedynie do zlizywania słodkich cieczy (nektaru, spadzi), ponieważ ich aparat gębowy na więcej im nie pozwala, a wiele z nich w ogóle się nie odżywia. Zupełnie inaczej jest z larwami. Te są robakowate i szare. Zamieszkują wilgotne siedliska, głównie gleby sąsiadujące z wodami, a niektóre bezpośrednio pod wodą. Żywią się głównie martwymi szczątkami organicznymi, ale niektóre z nich mogą podgryzać korzenie i te bywają traktowane jako szkodniki. Istnieje też grupa Ctenophorinae, złożona w naszym kraju z 7 gatunków. Są to przeważnie gatunki rzadkie, których larwy są saproksyliczne, co oznacza, że rozwijają się w martwym drewnie. Mimo, że wiele z tej siódemki, to gatunki znajdujące się chociażby na Czerwonej Liście, to żadne nie są pod ochroną prawną.
Świat Makro.com 