Bujankowate (Bombyliidae)
Rodzina licząca sobie 6 tysięcy gatunków na całym świecie i około 40 w Polsce. Wszystkie gatunki to owady niezwykle ciepłolubne chętnie wygrzewające się w promieniach słońca. Część z nich charakteryzuje się gęstym owłosieniem, krępym ciałem oraz długą ssawką służącą do spijania nektaru. Niektórzy przedstawiciele tej grupy fruwają wczesną wiosną, wśród których najbardziej znana jest bujanka większa (Bombylius major). Pozostałe gatunki, wykazuje zazwyczaj trzymiesięczną aktywność, mającą miejsce późną wiosną oraz latem. Gatunki, które posiadają krótkie ssawki, są zazwyczaj bardziej spłaszczone, niż typowe bujanki, jednak ich ciała również potrafią być gęsto owłosione. Dorosłe bujanki żywią się nektarem, który spijają z najróżniejszych kwiatów. Niektóre z nich, głównie z rodzaju Bombylius, pobierają swój pokarm zawisając w powietrzu tuż nad kwiatem, niczym koliber. Te, które mają krótkie ssawki przysiadają na kwiatach, z których mają łatwy dostęp do nektaru, choć i one potrafią zawisnąć w powietrzu, tyle, że w innych okolicznościach. Larwy bujanek prowadza pasożytniczy tryb życia. Niektóre z nich (chociażby bujanki większej) są pasożytami gniazdowymi w gniazdach dziko żyjących pszczół. Inne, chociażby z rodzaju Villa, są parazytoidami larw motyli czy prostoskrzydłych. U niektórych gatunków, dość dobrze udokumentowano również hiperpasożytnictwo, czyli atakowanie larw owadów, które zostały już zaatakowane przez inne parazytoidy. Dotyczy to zwłaszcza drogoszy (Hemipenthes spp.).
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie…
Rodzina licząca sobie 6 tysięcy gatunków na całym świecie i około 40 w Polsce. Wszystkie gatunki to owady niezwykle ciepłolubne chętnie wygrzewające się w promieniach słońca. Część z nich charakteryzuje się gęstym owłosieniem, krępym ciałem oraz długą ssawką służącą do spijania nektaru. Niektórzy przedstawiciele tej grupy fruwają wczesną wiosną, wśród których najbardziej znana jest bujanka większa (Bombylius major). Pozostałe gatunki, wykazuje zazwyczaj trzymiesięczną aktywność, mającą miejsce późną wiosną oraz latem. Gatunki, które posiadają krótkie ssawki, są zazwyczaj bardziej spłaszczone, niż typowe bujanki, jednak ich ciała również potrafią być gęsto owłosione. Dorosłe bujanki żywią się nektarem, który spijają z najróżniejszych kwiatów. Niektóre z nich, głównie z rodzaju Bombylius, pobierają swój pokarm zawisając w powietrzu tuż nad kwiatem, niczym koliber. Te, które mają krótkie ssawki przysiadają na kwiatach, z których mają łatwy dostęp do nektaru, choć i one potrafią zawisnąć w powietrzu, tyle, że w innych okolicznościach. Larwy bujanek prowadza pasożytniczy tryb życia. Niektóre z nich (chociażby bujanki większej) są pasożytami gniazdowymi w gniazdach dziko żyjących pszczół. Inne, chociażby z rodzaju Villa, są parazytoidami larw motyli czy prostoskrzydłych. U niektórych gatunków, dość dobrze udokumentowano również hiperpasożytnictwo, czyli atakowanie larw owadów, które zostały już zaatakowane przez inne parazytoidy. Dotyczy to zwłaszcza drogoszy (Hemipenthes spp.).
Świat Makro.com 