Biedronkowate (Coccinellidae)
Na całym świecie opisano ponad 6 tys. gatunków, w naszym kraju zaś żyje co najmniej 75 gatunków. Ta ciekawa rodzina chrząszczy, skupia w sobie małe gatunki, których wielkość waha się w granicach 5-6 mm. Największa rodzima biedronka, oczatka (Anatis ocellata), osiąga prawie 1 cm. Pod względem wyglądu, są przeważnie okrągłe bądź owale, oraz jaskrawo ubarwione. Wiele z nich ma czerwone, pomarańczowe lub żółte pokrywy, w ciemne albo jasne kropki. Takie ubarwienie stanowi ostrzeżenie dla drapieżników o ich paskudnym smaku. Zagrożone, potrafią też wydzielać cuchnące kropelki hemolimfy (krwi). Biedronki zamieszkują bardzo różne środowiska, zarówno leśne, jak i tereny otwarte, pojawiają się także w pobliżu człowieka. Zdecydowana większość zimuje jako owady dorosłe, ukryta w dziuplach drzew, pod ich korą, a niektóre z nich, także w siedliskach ludzkich. Są bardzo ruchliwe, a do tego sprawnie latają. W dużej mierze są drapieżnikami, polującymi na drobne stawonogi, głównie mszyce, czerwce i inne pluskwiaki. Niektóre z nich odżywiają się grzybami (chociażby mączniakami), natomiast nieliczne są roślinożerne (np. uznawana za szkodnika owełnica luceranka, Subcoccinella vigintiquatuorpunctata). Większość z nich to gatunki mniej lub bardziej pożyteczne. Kilka gatunków, np. biedronka dwukropka (Adalia bipunctata), bywa wykorzystywanych w rolnictwie, do biologicznego zwalczania mszyc. Niestety, takie działanie, bywa czasami źródłem problemów, jak pokazał przykład biedronki azjatyckiej (Harmonia axyridis), która została sprowadzona z Azji do USA, by walczyła ze szkodnikami. Po pewnym czasie, rozprzestrzeniła się w wielu innych regionach świata, w tym również w Polsce, wypierając rodzime gatunki biedronek. Póki co, żadna z nich nie znajduje się na liście gatunków chronionych.
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie…
Na całym świecie opisano ponad 6 tys. gatunków, w naszym kraju zaś żyje co najmniej 75 gatunków. Ta ciekawa rodzina chrząszczy, skupia w sobie małe gatunki, których wielkość waha się w granicach 5-6 mm. Największa rodzima biedronka, oczatka (Anatis ocellata), osiąga prawie 1 cm. Pod względem wyglądu, są przeważnie okrągłe bądź owale, oraz jaskrawo ubarwione. Wiele z nich ma czerwone, pomarańczowe lub żółte pokrywy, w ciemne albo jasne kropki. Takie ubarwienie stanowi ostrzeżenie dla drapieżników o ich paskudnym smaku. Zagrożone, potrafią też wydzielać cuchnące kropelki hemolimfy (krwi). Biedronki zamieszkują bardzo różne środowiska, zarówno leśne, jak i tereny otwarte, pojawiają się także w pobliżu człowieka. Zdecydowana większość zimuje jako owady dorosłe, ukryta w dziuplach drzew, pod ich korą, a niektóre z nich, także w siedliskach ludzkich. Są bardzo ruchliwe, a do tego sprawnie latają. W dużej mierze są drapieżnikami, polującymi na drobne stawonogi, głównie mszyce, czerwce i inne pluskwiaki. Niektóre z nich odżywiają się grzybami (chociażby mączniakami), natomiast nieliczne są roślinożerne (np. uznawana za szkodnika owełnica luceranka, Subcoccinella vigintiquatuorpunctata). Większość z nich to gatunki mniej lub bardziej pożyteczne. Kilka gatunków, np. biedronka dwukropka (Adalia bipunctata), bywa wykorzystywanych w rolnictwie, do biologicznego zwalczania mszyc. Niestety, takie działanie, bywa czasami źródłem problemów, jak pokazał przykład biedronki azjatyckiej (Harmonia axyridis), która została sprowadzona z Azji do USA, by walczyła ze szkodnikami. Po pewnym czasie, rozprzestrzeniła się w wielu innych regionach świata, w tym również w Polsce, wypierając rodzime gatunki biedronek. Póki co, żadna z nich nie znajduje się na liście gatunków chronionych.
Świat Makro.com 