Strangalia czarniawa (Stenurella melanura)

Strangalia, o której opowiem wam za chwilę, należy do typowo letnich kózek, które w lipcu i sierpniu, bardzo licznie spotykam, podczas leśnych wędrówek. Jest jej u mnie na tyle dużo, że zazwyczaj nie zwracam na nią uwagę, ponieważ moją uwagę przyciągają inne, mniej liczne gatunki. W rym roku jednak, wyjątkowo postanowiłem zrobić jej więcej zdjęć i dzięki temu mogę wam ją zaprezentować.

Systematyka i wygląd

W naszym kraju żyją 4 gatunki z rodzaju Stenurella, choć jeden z nich, czyli Stenurella septempunctata nie był notowany od ponad 50 lat. Pozostała trójka, to gatunki pospolite i obecne w całej Polsce. Szczególnie interesująca jest strangalia przepasana (Stenurella bifasciata), która jest bardzo podobna do strangali czarniawej, ale o tym za chwilę.

Strangalia czarniawa nie jest dużą kózką, jej wymiary wahają się w granicach 6-9,5 mm. Zgodnie ze swoją nazwą, w jej ubarwieniu dominują ciemne barwy, z wyjątkiem pokryw, których barwa różni się w zależności od płci. W przypadku samic, pokrywy są czerwono-czarne, podczas gdy u samców są one żółto-brunatne. Różnice między nimi widać również w sylwetce, ponieważ samce są nieco mniejsze, a przede wszystkim wyraźnie smuklejsze od samic.

W przypadku samca, warto również zwrócić uwagę na jego odwłok, który w całości jest jednolicie czarny, czym różni się od samca strangali przepasanej, którego ostatnie segmenty odwłoka są czerwone. Niestety dostrzec je można jedynie wtedy, gdy widać go od spodu lub z boku, dlatego samce nie zawsze da się rozpoznać ze zdjęć, zwłaszcza, gdy ujęcia wykonane są z góry. W przypadku samic, sprawa jest dużo łatwiejsza, ponieważ wzór na pokrywach skrzydłowych strangali przepasanej wyraźnie się różni od tego, który możemy znaleźć u strangali czarniawej.

Gdzie ją można spotkać?

Pospolita w całej Polsce. Znaleźć ją można na terenach leśnych, w różnych nasłonecznionych miejscach, takich jak leśne polany, obrzeża lasów oraz pobocza dróg. Jest obecna wszędzie tam, gdzie występują większe skupiska kwiatów. Czasami może się pojawiać również w sadach i ogródkach, zwłaszcza tam, gdzie wcześniej było składowane drewno opałowe. Dorosłe osobniki pojawiają się w czerwcu i można je znajdować aż do sierpnia.

Tryb życia

Życie strangali czarniawej obraca się wokół najróżniejszych gatunków kwiatów (nie jest wybredna co do ich koloru), na których żywi się ich pyłkiem oraz nektarem. W trakcie pożywiania się, nie jest w ogóle płochliwa, można wręcz powiedzieć, że skupia się niemal wyłącznie na konsumpcji. Co również ważne, na kwiatach odbywa się kopulacja. Ta nie musi trwać długo, ale samce często pozostają na grzbiecie samicy nawet po jej zakończeniu, by dzięki temu blokować do niej dostęp innym samcom. Inna sprawa, że jeśli samica w końcu uwolni się od takiego samca, to i tak może później przystąpić do kolejnych kopulacji z innymi samcami. Zupełnie odmienny tryb życia prowadzą larwy, które rozwijają się w wilgotnym, butwiejącym i zmurszałym drewnie najrozmaitszych drzew liściastych i iglastych. Swoje chodniki drążą najczęściej wzdłuż drzewa. Ich rozwój trwa najczęściej rok, choć czasami może się przeciągnąć o jeszcze jeden.