Ischnodemus sabuleti – wśród traw najlepiej

Tego ciekawego pluskwiaka spotkałem już ładnych kilka lat temu, jednak jakoś do tej pory nie było okazji, aby go pokazać, więc postanowiłem to w końcu zmienić. Natknąłem się na niego wczesną wiosną, kiedy mnóstwo osobników okupowało świeżo pojawiające się źdźbła trawy. Musze przyznać, że naprawdę lubi przebywać w grupach, ale i pojedyncze osobniki także się zdarzają. Ogólnie zresztą, u mnie w okolicy go nie brakuje, co jest o tyle ciekawe, że nie należy do zbyt często znajdowanych gatunków.

Systematyka i wygląd

Ten ciekawy pluskwiak jest jedynym przedstawicielem rodzaju Ischnodemus w naszym kraju. Kiedyś zaliczany był do rodziny zwińcowatych (Lygaeidae), jednak obecnie coraz częściej klasyfikuje się go w odrębnej rodzinie Blissidae.

Zdecydowanie nie należy do dużych gatunków, ponieważ dorasta do zaledwie 5-6 mm. Całe jego ciało jest wyraźnie wydłużone, a do tego mocno spłaszczone. Bardzo ciekawą rzeczą, na którą warto zwrócić uwagę, są jego skrzydła. U części osobników są one bardzo silnie skrócone, podczas gdy u innych są dobrze wykształcone. Istnieją także formy pośrednie, o częściowo skróconych skrzydłach. Sporo ich i na całe szczęście, mogę wam pokazać wszystkie te trzy formy w jednym artykule.

Pod względem ubarwienia, w dużej mierze jest czarno-szary, zaś nogi czarno-żółte. Bardzo charakterystyczne są ich skrzydła o żółtej barwie, z brunatnym wzorem. M.in. dzięki nim, gatunek tej jest bardzo łatwy do rozpoznania i raczej nie do pomylenia z innymi pluskwiakami.

Gdzie go można znaleźć?

W Polsce należy do rzadkich gatunków, póki co znajdowany w nielicznych miejscach. Zamieszkuje głównie tereny trawiaste, a więc wszelkiego rodzaju łąki, leśne polany oraz nieużytki. Preferuje miejsca nasłonecznione, w czasie niepogody chowa się i trudno jest go znaleźć. Obserwuje się go właściwie przez cały rok, szczególnie łatwo go spotkać wczesną wiosną. Zimują dorosłe pluskwiaki, a czasem też nimfy, niekiedy aktywne także zimą, ponieważ dorosłym nie specjalnie przeszkadzają nawet niskie temperatury.

Tryb życia

Życie tych pluskwiaków kręci się głównie wokół różnych gatunków traw (rzadziej trzcin) i to właśnie na ich źdźbłach i łodygach lubią chętnie przesiadywać. Często na jednej roślinie znajduje się więcej osobników, skupionych obok siebie na spodzie źdźbła, zwłaszcza w czasie wietrznej i deszczowej aury. Są wówczas niechętne do ruchu i nawet nie próbują uciekać, gdy chwycimy takie źdźbło i odegniemy na bok. Najbardziej aktywne stają się, gdy świeci słońce i wtedy też wspinają się na wyższe części traw. Ich pokarmem są soki roślinne, które wysysają główne z traw, na których przesiadują. Rozwój tego gatunku trwa dwa lata. Młode nimfy nieco się różnią wyglądem od dorosłych, ponieważ ich ciała są jednolicie czarne, zaś odwłok jest po części jaskrawo czerwony i dopiero z czasem nabierają właściwych barw. Ich tryb życia nie odbiega jednak zbytnio od tego, prowadzonego przez dorosłe.