Świat Makro.com

W naszym kraju żyje około 500 gatunków biegaczowatych (Carabidae). Najbardziej znanymi przedstawicielami są duże i często łatwe do rozpoznania gatunki z rodzaju Carabus. Tych jest jednak z jakieś 30 gatunków. Resztę stanowią dużo mniejsze biegacze, choć nie mniej często widywane niż te większe. Wiele z nich pojawia się na leśnych drogach, w naszych ogródkach, a niektórym może się nawet zdarzyć wpaść do naszych mieszkań (wiele z nich nie najgorzej lata). Przeważnie jednak nie budzą zbytniego zainteresowania, głównie przez swoje nieciekawe ubarwienie. Rodzaj Poecilus zdecydowanie wyróżnia się na tym tle.

Systematyka

W naszym kraju, jak możemy wyczytać z coleoptera.ksib.pl, mamy 7 gatunków z rodzaju Poecilus. Część z nich to jednak gatunki ultra- hiper rzadkie, co do niektórych zaś, są nawet poważne wątpliwości czy dalej u nas występują. Najbardziej popularne są trzy z nich: Poecilus cupreus, Poecilus versicolor i oczywiście Poecilus lepidus. Pierwsze dwa gatunki, są bardzo trudne do odróżnienia od siebie, a żeby tego dokonać trzeba mieć któregoś z nich w rękach, przyjrzeć się uważnie udom tylnych nóg i uważnie policzyć znajdujące się na nich włoski oraz zwrócić uwagę na ich grubość. Na nasze szczęście odróżnienie P. lepidus od tej kłopotliwej trójki jest dużo prostsze. Wystarczy bowiem spojrzeć na czułki. U Poecilus lepidus są po całości czarne, natomiast u pozostałych dwóch, pierwsze dwa człony są czerwone. Z oznaczeniem naszego drogonia może być kłopot, gdy zostanie sfotografowany od tyłu, dlatego warto pamiętać o tym, by zwracać uwagę na jego czułki.

Wygląd

Drogoń zdecydowanie nie jest dużym biegaczem, dorasta bowiem gdzieś tak do 1,4 cm. Z kształtu ciała jest nieco podłużny i spłaszczony, zaś jego odnóża są typu bieżnego (jak to u biegaczy bywa). Bardzo interesującą rzeczą jest jego ubarwienie. To bowiem jest wyjątkowo zmienne. Obserwuje się osobniki ciemnozielone, zielonozłote, niebieskawe, czerwonawe, fioletowe lub zupełnie czarne. Co ciekawe, nie wszędzie musimy się spodziewać jednoczesnego występowania tych wszystkich odmian barwnych. W poszczególnych regionach kraju, a nawet w konkretnych rejonach Europy, przewagę mogą mieć osobniki o zupełnie różnym ubarwieniu.

Gdzie go można spotkać?

Właściwie jest dość liczny w całej Polsce. Spotkać go można głównie na terenach otwartych i nasłonecznionych, chociażby na polach i ścieżkach przecinających łąki, rzadziej lasy. Preferuje miejsca piaszczyste i piaszczysto-żwirowe, z ubogą roślinnością.

Tryb życia

Chrząszcze z rodzaju Poecilus polują najczęściej w ciągu dnia i wtedy też można je obserwować, jak żwawo biegają po powierzchni gleby, a często również po brukowej kostce chodników i parkingów. Są wówczas naprawdę ruchliwe i niechętnie się zatrzymują. Jeśli jednak zauważymy, że któremuś się to zdarzyło, warto przykucną, by zrobić mu zdjęcie, tym bardziej, że jest naprawdę pięknie ubarwiony i aż szkoda by było nie mieć pamiątki ze spotkania z nim. Podobnie jak wiele innych biegaczowatych, drogonie są drapieżnikami, polującymi na drobne owady. Brakuje mi jednak bardziej szczegółowych danych na temat ich diety, a szkoda. Niektóre drobne biegacze uzupełniają ją bowiem o pokarm roślinny i bardzo mnie ciekawi, czy u rodzaju Poecilus również tak jest. Możliwe, że kiedyś się tego dowiem. Reszta jego trybu życia także będzie musiała poczekać, aż znajdę bardziej szczegółowe dane, ponieważ póki co, niespecjalnie mi się to udało. Kiedy tak się stanie, niezwłocznie uzupełnię ten artykuł.