Świat Makro.com

U kózkowatych (Cerambycidae) dymorfizm płciowy objawia się przeważnie w postaci rozmiarów i długości czułków. U ostrokrywki jednak, różnice między samcem, a samicą występują również w ich ubarwieniu. Nie tylko pod tym względem są jednak zmienne. Także w obrębie każdej płci występują znaczące różnice, szczególnie u samic, ale o tym napisze za chwilę.

Systematyka i wygląd

Ostrokrywka to jedyna przedstawicielka rodzaju Oxymirus, występująca w naszym kraju. W dodatku jest dość charakterystyczna i dzięki temu rozpoznanie jej jest stosunkowo łatwe. Warto jednak pamiętać o zmienności, jaka u niej występuje.

Jeśli chodzi o ubarwienie, to samce ostrokrywek są niemal zupełnie czarne. Samiczki natomiast, są znacznie barwniejsze, ponieważ bardziej szarawe, zaś na każdej z pokryw występuje czerwony, szeroki pas (choć zdarzają się też takie, u których go nie ma). Tak wyglądają klasyczne samiczki. Istnieją bowiem również inne wariacje barwne. Np. Oxymirus cursor var. lineatus jest wersją o intensywnym, żółtym przyprószeniu na całym ciele. Samiczka Oxymirus cursor var. verneuili jest natomiast po całości żółto-brunatna. Warto pamiętać o ich istnieniu, gdyż widząc ostrokrywkę o odmiennym ubarwieniu, niż to, które widzicie u samiczki na moich zdjęciach, możecie się naprawdę nieźle zdziwić.

Różnice między samcem i samicą objawiają się także w sylwetce i wielkości. Samczyki są dużo smuklejsze niż samice i wyraźnie od nich mniejsze. Bardziej „napakowane” samice sprawiają wrażenie masywniejszych i oczywiście są też dużo większe. Ogólnie, ostrokrywki mierzą od 2,5 do 3,2 cm. Trzeba więc przyznać, że są dość sporymi chrząszczami.

Gdzie ją można spotkać?

Ogólnie rzecz biorąc, ostrokrywka występuje głównie na południu Polski, zwłaszcza na podgórzu i w górach, gdzie potrafi być stosunkowo liczna. Na pozostałym obszarze jest znacznie rzadsza, choć z tego co sam obserwuje, u mnie na Warmii jest jej całkiem sporo. Spotkać ją można głównie w lasach iglastych oraz mieszanych, czyli wszystkich tych, w których można znaleźć drzewa szpilkowe. Dorosłe osobniki są aktywne od maja do lipca (w górach do sierpnia).

Tryb życia

Przedstawiciele obu płci uaktywniają się głównie w ciepłe, słoneczne dni. Samce tych chrząszczy można przyłapać głównie na kwiatach (zwłaszcza baldaszkowatych), gdzie pożywiają się pyłkiem oraz nektarem. Samicom również się zdarza na nich bywać, jednak znacznie częściej można je przyłapać na pniakach, powalonych pniach, czy grubych korzeniach, głównie świerków, rzadziej innych drzew iglastych. Szczególnie interesują je obumarłe, zmurszałe i silnie wilgotne fragmenty drzew. Dlaczego? W nich bowiem składają jajeczka. W trakcie tego procesu, każda taka samiczka chodzi po całym pieńku i co chwila wsuwa w szczeliny swoje pokładełko, by złożyć kolejne jajko. Jest wówczas tak bardzo zajęta tym procesem, że w ogóle nie zwraca uwagi na potencjalnych, ludzkich obserwatorów. Po złożeniu jaj, wkrótce wylęgają się z nich larwy, które drążą w drewnie chodniki, zaś ich rozwój trwa kilka lat.

Galeria: